تبلیغِ تعاملی راه ابلاغِ فرهنگی

تجربه عصر دیجیتال می گوید برای رسیدن به صبح موفقیت باید هم در امروز زیست و هم زبانِ امروزی داشت. برقراری ارتباط با مخاطب باید هوشمندسازی شود. دیگر چون گذشته نمی توان فقط از "گفتِ" بدونِ" گو"، بدونِ شنیدن به انجام رسالت پرداخت. تکلیف ابلاغ، بلاغت امروزی می طلبد. شیوه ای که در رسانه های تعاملی بتواند مفاهمه برانگیز باشد.

باید بپذیریم که اکنون زبان ما اهالی فرهنگ و جامعه به ویژه نسلِ نو، دو تاست. بنابراین نیاز به مترجمانی است کاربلد که هم زبان مبدا را بشناسند و هم زبان مقصد را. توان فراوری "فرسته های ما" و دریافت های آنان را داشته باشند و الا فاصله ها دور و دورتر خواهد شد.

وقتی زبان هم را نفهمیم، دغدغه ها مان هم از یک جنس نخواهد شد. تا تجانس هم نباشد، هیچ معجزه ای اتفاق نمی افتد، حتی اگر عطرِ پیراهنِ یوسف بوزد. اعجاز بینایی یعقوب(ع) ثمره تجانس است و الا از مصر تا کنعان راه درازی است و در این میان جز چشمان یعقوب، دیده دیگری بینا نشد.

اگر می خواهیم بی نیاز مترجم حرف خود را بزنیم و برای دیگران هم قابل فهم باشد باید دغدغه های نو را بشناسیم. این باعث می شود در برابر تفاوت نگاه که گاه تا 180 درجه، دامن باز کرده است، همان اول تیغ ترد و پُتکِ نفی برنداریم و بذر نفرت نکاریم. بلکه بدانیم ضرورت هر نسل، عصری متفاوت است. درک این مهم باعث خواهد شد هم جا پایمان سست نشود و هم در میدان آنان جای پای تازه پیدا کنیم. این که حاصل شد فرصت برای اثبات برادری بدون توقع ارث و میراث فراهم خواهد آمد و امکان مفاهمه بر اساس قواعد حقیقی و تغییرناپذیر، ایجاد خواهد شد. آن وقت بر اساس پایه های استوار اخلاق که میان همه انسان ها مشترک است خواهیم توانست از حقانیت، حقیقت های دینی را بیان کنیم.

بدانیم مثل قبل نمی شود سخن گفت، چون نسل نو مثل قبل گوش شنوایی ندارد. زبانش اگر نه بیشتر لااقل به اندازه دو گوشش برای خود سهم قائل است تا در برابر هر موضوعی، موضعِ خود را اتخاذ کند. ما هم به اندازه گوش هایش برای زبان و هوشش احترام بگذاریم تا در تبلیغ تعاملی به تکلیف ابلاغی خود عمل کنیم.