مروری بر یک سال درس خواندن مجازی دانش آموزان در شبکه شاد

کرونا که آمد، سبک زندگی ما نیز در بسیاری از حوزه‌ها تغییر کرد و از ابتدای اسفندماه تاکنون نیازهایمان را به شکل متفاوتی رفع می‌کنیم. هیچ یک از ما به فکرمان نمی رسید که روزی بخواهیم با یک تلفن همراه در دست، درس بخوانیم و با دبیران خود ارتباط برقرار کنیم.

حال دیگر با خرید الکترونیکی، گذراندن تعطیلات در منزل، مطالعه کتاب الکترونیکی، زیارت مجازی بقاع متبرکه، دید و بازدید مجازی با عزیزان و دریافت آموزش‌های مجازی خو گرفته‌ایم. از سوی دیگر عمده این فعالیت‌ها در بستر گوشی‌های هوشمند انجام می‌شود و نداشتن این کالا به معنای محرومیت از خدمات الکترونیکی است؛ همین نکته اهمیت تقویت زیرساخت‌های ارتباطی چون شبکه‌‌ ملی ارتباطات و کاهش قیمت تلفن همراه را به ما یادآور می‌شود.

در حال حاضر، این برنامه توسط بیش از ۱۲ میلیون نفر نصب شده است. حضور بیش از ۹ میلیون کاربر فعال در این شبکه‌‌ توانسته در مدت‌زمان دو هفته، این برنامه را به بزرگترین برنامه ایرانی تبدیل کند. براساس تعهد مسئولان فنی طرح، ‌ این شبکه علاوه بر دانش‌آموزان، معلمان و کادر آموزشی، ظرفیت ارائه فضای اختصاصی به والدین و افزایش کاربران تا سقف ۴۵ میلیون نفر را داراست.

حاجی میرزایی وزیر آموزش و پرورش به ظرفیت تلویزیون و شبکه شاد برای آموزش پرورش نوجوانان و جوانان در ایام کرونا اشاره کرده و گفته بود: «مدرسه تلویزیونی ایران 97درصد پوشش جغرافیایی برای آموزش دانش‌آموزان را فراهم کرده و دانش آموزی که امکان دسترسی به اینترنت و گوشی هوشمند را ندارند، از تلویزیون برای آموزش استفاده می‌کنند. به مدارس اعلام شده است که برای مشخص شدن شرایط درس خواندن دانش آموزان به صورت حضوری، تلویزیونی و یا از طریق شبکه شاد اطلس آموزشی تهیه شود و با توجه به آن برای تقویت و رفع نیازها و مشکلات دانش‌آموزان برنامه‌ریزی شود. همچنین بسته‌های خودآموز در بین دانش‌آموزان مناطق محروم که دسترسی به اینترنت، گوشی هوشمند، تلویزیون و‌ مواردی از این قبیل ندارند، توزیع شده است. در شاد رکورد 600 هزار ارتباط زنده و حضور همزمان ٢ میلیون و 200 هزار کاربر در این شبکه به ثبت رسیده است و پهنای باند 326 گیگابیت در ثانیه در شاد تجربه شده است.

اما کنار تمام این واقعیت‌ها باید پذیرفت که شبکه شاد با مشکلاتی هم همراه است و خانواده‌ها و معلمان را در این روزهای کرونایی تحت تأثیر قرار داده است و شاید برای بسیاری از دانش آموزان همچنان آمادگی کامل حضور در فضای مجازی را ندارد.

از طرفی قصه پر غصه نابرابری آموزشی، همان داستان همیشگی دارا و ندار است. آنهایی که دارند از بهترین آموزش سود می‌برند، اما در مناطق محروم و مرزی اوضاع طور دیگری است. دانش‌آموزان این مناطق مجبورند هر روز با خواهش و التماس تلفن همراه پدران‌ یا یکی از اقوامشان را قرض بگیرند و پای پیاده راهی روستاهای اطراف محل زندگی خود شوند تا شاید چند روستا آن‌طرف‌تر سرویس‌دهی اینترنت مشکلی نداشته باشد و آنها بتوانند درس‌هایی را که معلم‌شان فرستاده، پیگیری کنند.

حضور در کلاس‌های درس و دانشگاه و یا مدرسه فرصتی بود برای برقراری ارتباطات اجتماعی و ایجاد انگیزه و شور و نشاط برای یادگیری در درس‌ها، این روزها دانش‌آموزان باید به صفحه خشک و بی‌روح تلویزیون یا تلفن همراه زل بزنند که طاقت آدم را طاق می‌کنند.

یکی از دانش‌آموزان مقطع متوسطه دوم در زمینه آموزش در این روزها می‌گوید: هنگامی که در مدرسه در حال آموزش و پرورش بودیم، قدر فضای صمیمانه و دوستانه کلاس،حس رقابت بین دانش‌آموزان، پرسش و پاسخ ها، گفتگو با دبیران، اردوها و هزاران فعالیت دیگر را نمی دانستیم. اما با شرایط فعلی و جایگزینی کلاس درس حقیقی با مجازی و کیفیت پایین اپلیکیشن شاد، دیگر حالی برای درس خواندن و تلاش و کوشش باقی نمی ماند.