موکب دانش‌آموزی «عشاق الحسین» از لنز یک خادم خبرنگار

از روزی که به عنوان خبرنگار وارد مسیر پیاده‌روی اربعین شدم، تصورم این بود که کارم محدود به ثبت تصاویر، ضبط صدا و نوشتن گزارش است. اما موکب دانش‌آموزی همه این پیش‌فرض‌ها را تغییر داد. اینجا، میان چهره‌های خسته اما امیدوار زائران، بوی چای تازه‌دم و صدای پرشور نوحه‌خوانی، فهمیدم گاهی خبرنگار باید قدمی فراتر بگذارد.

وقتی لیوانی چای به دست زائری دادم و «یا حسین» آرامش را شنیدم، دریافت کردم که ثبت یک لحظه، تنها با دوربین و قلم کامل نمی‌شود؛ باید آن لحظه را زندگی کرد. کنار دانش‌آموزانی که بی‌وقفه در حال خدمت بودند، یاد گرفتم خبرنگاری فقط دیدن نیست، بلکه شریک شدن در داستان مردم است.

در موکب، هر تصویر، هر گفت‌وگو و هر لبخند، خود یک روایت بود؛ از کودکانی که با ذوق به استقبال زائران می‌آمدند، تا جوانانی که بی‌هیچ چشم‌داشتی بارها و بارها چای و خرما تعارف می‌کردند. این صحنه‌ها به من آموخت خبر واقعی، زمانی معنا پیدا می‌کند که میان مردم بمانی و بخشی از اتفاق شوی.

امسال از موکب دانش‌آموزی فقط خبر نبردم، بلکه تجربه‌ای آوردم که تا همیشه با من خواهد ماند؛ تجربه‌ای از جنس همدلی، صمیمیت و خادمی بی‌ادعا. اینجا، اربعین را نه فقط با چشم، که با دل نوشتم.