با این 12 کار «از سرعت زندگی بکاهیم»

به‌گزارش عصرایران، 2.5 میلیون سال پیش انسان‌هایی در آفریقا زندگی می‌کردند که مغزشان به آرامی در حال تکامل بود. هر چه می‌گذشت، بخش‌های مرتبط با ادراک، خلاقیت و خردمندی در مغز آنها و نسل‌های بعدی‌شان رشد بیشتری می‌یافت و پیشانی انسان، جلوتر می‌آمد.

روند تکامل مغز انسان، با روند رویدادهای بیرونی هم سرعت و هماهنگ بود؛ بین «رشدمغزی انسان» و «رشد اجتماعی و تکنولوژیکی و ...» یک همگامی تاریخی وجود داشت.

روند تکاملی مغز، پروسه‌ای کند و زمان بر است، به‌گونه‌ای که از 100 هزار سال قبل تاکنون، رشد خاصی شکل نگرفته و اصطلاحاً آخرین بروزرسانی مغز انسان مربوط به 1000 قرن پیش است!
چگونه در عصر جدید، با مغز به‌جا مانده از 100 هزار سال پیش زندگی کنیم؟

مشخص است که سرعت زندگی در 100 هزار سال پیش بسیار کند بوده است. انسان اولیه که در شرق آفریقا می‌زیسته، با همان الگوهای زیستی پدر، جد و پدر جدش زندگی می‌کرد، کارهای اندکی برای انجام داشت، کمتر نگران گذشت زمان بود و تقریباً هیچگاه مجبور نبود دو کار را با یکدیگر انجام دهد یا دهها خبر و محتوا را در چند دقیقه محدود دریافت و تحلیل کند. مغزش نیز با این "روند کُند و با طمأنینه" همراه بود.

در این 100 هزار سال هر چند خود مغز پیشرفت خاصی نداشته اما دنیای بیرون از خود را بسیار پیشرفته کرده است.
هارتمورت رزا، جامعه‌شناس آلمانی، در کتاب معروف‌اش به نام "شتاب اجتماعی" می‌نویسد که از دوران پیشامدرن تا کنون سرعت جابجایی انسان 100 برابر شده است. سرعت ارتباطات 10 میلیون برابر و سرعت انتقال داده‌ها 10 میلیارد برابر!

نکته اینجاست که بخش اعظم این تحولات شگرف، در همین 200 سال اخیر رخ داده است و 200 سال در تاریخ چند میلیون ساله تکامل مغز، اساساً زمانی محسوب نمی شود.

نتیجه این است: مغزی با طمأنینه و به‌جا مانده از 100 هزار سال پیش با دنیایی جدید و بسیار سریع.

این وضعیت، یعنی عدم‌تطابق سرعت درونی با سرعت بیرونی، منشأ بسیاری از استرس‌ها، ناکامی‌ها، ترس‌ها، نزاع ها و مشکلات بشر امروزی است.