یک روحانی مدارس رودهن:
پیوند بین مدرسه و مسجد لازمه تربیت همه‌جانبه دانش‌آموز است
رودهن (پانا) - روحانی فعال در مدارس رودهن، پیوند بین مدرسه و مساجد را لازمه به ثمر رسیدن یک تربیت همه‌جانبه و اصولی و بدون تعارض برای دانش‌آموز دانست و تلاش برای ایجاد این پیوند را مستلزم اقدامات و خلاقیت‌های فرهنگی، هنری و کارشناسانه معرفی کرد.
سید علیرضا حسینی زارعی، روحانی فعال در مدارس رودهن، در گفت وگو با پانا اظهار کرد:«مدرسه، مکانی برای تعلیم و تربیت به کودکان و نوجوانان است. شواهد نشان می‌دهد که آموزش و پرورش در امر تعلیم علوم مختلف، موفق عمل کرده است؛ اما جای سوال است که آیا به همان اندازه که به تعلیم توجه می‌شود به تربیت هم توجه می‌شود یا خیر که با گذری در اکثر مدارس، به خوبی این موضوع را متوجه می‌شویم که اکثر دانش‌آموزان، معلمان، مدیران و حتی والدین دغدغه اصلی‌شان بحث پیشرفت تحصیلی است و موضوع تربیت در رتبه‌های بعدی قرار دارد.»
وی ادامه داد:«ساز و کار مدارس در کشور ما طوری تنظیم شده است که بار امور تربیتی دانش‌آموزان، تنها بر دوش معلم پرورشی است؛ درست است که معلم پرورشی بیشترین سهم را در این امر به خود اختصاص داده است، اما زمانی این تربیت به خوبی در رفتار دانش‌آموز نهادینه می‌شود که تمام ارکان مدرسه از مدیر تا معلمان دیگر و حتی والدین به این امر توجه ویژه‌ای داشته باشند و پازل‌های معلم پرورشی را تکمیل کنند که این اقدام نیاز به فرهنگ سازی بسیار ظریف و دقیق دارد و مشارکت همه جانبه‌ای را می‌طلبد.»
حسینی زارعی در ادمه این بحث مثالی را بیان کرد:« یک معلم پرورشی با هزاران دلایل منطقی و احساسی و شرعی ضرورت عبادت و خواندن نماز را برای دانش‌آموزان جا می‌اندازد و آن‌ها را توجیه می‌کند، اما معلم ریاضی همین دانش‌آموزان که اتفاقا فردی مهربان و مودب هم است، نماز نمی‌خواند و حتی به دانش‌آموزان هم می‌گوید بدون نماز هم می‌شود با خدا ارتباط داشت. از طرفی دیگر مدیر مدرسه و والدین هم برای معلم ریاضی احترام زیادی قائل هستند و مدام از فرزندشان می‌خواهند که باید در درس ریاضی نمره خوبی کسب کنند. حال در شخصیت دانش‌آموز تعارضی رخ می‌دهد که سخن معلم پرورشی صحیح است یا سخن معلم ریاضی! که این تعارض فکری ممکن است در آینده به تقابل تبدیل شود و به همین علت، کلاس تربیتی در بسیاری از مدارس به عنوان یک کلاس نمادین پذیرفته می‌شود.»
حسینی زارعی تصریح کرد:« اما مسجد جایی است که بر خلاف مدرسه منوط به گذارندن سال تحصیلی در سه یا چهار سال نیست؛ بلکه می‌تواند فضایی باشد که یک فرد از کودکی تا میانسالی و حتی پیری در آنجا تربیت شود و سهمی را در آنجا داشته باشد. به این ترتیب تنها فضایی را که روح معنویت و زمینه تربیت در آنجا به خوبی فراهم است، مسجد است. مسجد مکانی است که انسان، پاک و زلال و به راحتی با قرار گرفتن در آن فضا می‌تواند ضمیر خود را آماده زدودن از هر گونه زنگار کند؛ در این مکان، اکثر افراد در امور تربیتی و معنوی اتفاق نظر دارند و همه حول امام جماعت مسجد حرف واحدی را می‌زنند و هنگام تعارض با کمک او راهنمایی می‌شوند؛ بنابراین کمترین تناقضات رفتاری را می‌توان در مساجد دید.»
وی در ادامه اذعان کرد:«به نظر می‌رسد ایده‌آل‌ترین حالت ممکن، پیوند مدرسه و مسجد باشد، تا بستر‌های مناسب تربیتی و رفتاری برای دانش‌آموزان متناسب با نیاز‌های او فراهم شود. ناگفته نماند که وجود جریان مثبت و سازنده در مسجد در مورد همه مساجد صدق نمی‌کند. ضمن این‌که تعارض‌های درون مدرسه هم در تمام مدارس صدق نمی‌کند و همیشه موارد بسیار مثبت در هر دو مکان وجود دارد. بدون شک چگونگی ارتباط مسجد و مدرسه مستلزم برنامه هنری و فرهنگی مناسب و نیروی انسانی کارآمد تربیتی است. اگر یک معلم تربیتی فاقد ویژگی‌های لازم برای جذب دانش‌آموز باشد و یا امام جماعت یک مسجد نتواند ارتباط خوبی را با معلم پرورشی دانش‌آموزان بگیرد، یقیناً چنین پیوند و ارتباط متکی به مشارکت بین این دو شکل نخواهد گرفت.»
خبرنگار: نازنین زهرا افراه
ارسال دیدگاه