خوشنویسی یک فن و مهارت آموختنی است
جوادآباد (پانا) - خوشنویسی هنری تجربی است که کشف نکته‌های باریک و ظریف آن با تمرین بی‌وقفه و پیوسته میسر می‌شود.
اکبر فتحی نویسنده مجموعه کتاب‌های "دستخط‌های استوری"، 'قوانین موفقیت"، "مطالب انگیزشی"، "قصه‌های آیصد" و "بنیانگذار مهندسی حروف"، کارشناس هنری و هنرمند خوشنویس در گفت و گو با پانا اظهار کرد: «خوشنویسی دو مقوله جدا دارد، اول خوشنویسی با قلم‌های سنتی است که یک هنر است و ما در کار‌ها و روزمرگی‌ها احتیاج چندانی به آن نداریم و در جامعه امروز جنبه تزئینی پیدا کرده است، من خواستار کاربردی شدن هنر خوشنویسی با ابزار نوشتاری ساده هستم و می‌خواهم خوانانویسی، زیبا‌نویسی، تندنویسی را با همه ابزار آموزش دهم و این دو مقوله جداست.»
وی با اشاره به اینکه خوشنویسی می‌تواند یک فن باشد، شرح داد: «خوشنویسی یک هنر است، هنر بار و معنای سنگینی دارد و هنگامی که سخن از هنر خوشنویسی به میان می‌آید می‌گویند، خوشنویسی در جایگاه یک هنر، استعداد و شوق می‌خواهد و ما شوری برای آن نداریم، اما وقتی اسم فن و مهارت را می‌آوریم مسئله جور دیگری مطرح می‌شود، برای مثال همه می‌توانند رانندگی را بیاموزند، بدین سبب می‌توانند مهارت خوشنویسی را نیز یاد بگیرند.»
اکبر فتحی بیان کرد: «از نظر من رسالتم در این دنیا خوش خط کردن مردم است، من خوشنویسی را از سمت هنر و حاشیه به سمت فن و مهارت برای جامعه می‌برم، همچنین همواره می‌کوشم تمام احساساتم را در قالب حروف و کلمات به کاغذ منتقل کنم و روزی نیست که بدون وضو گرفتن بنویسم و پیوسته تمام مطالب با یاد و ذکر خدا همراه است و از مسائل روز جامعه نیز می‌نویسم.»
نویسنده کتاب‌های آموزشی خط در خصوص شأن خوشنویسان عنوان کرد: «خوشنویسی با قلم‌های سنتی دوازده اصل داشت، از خط کرسی شروع می‌کردیم تا به مرحله صفا و شأن که در مرحله یازدهم و دوازدهم است، برسیم و این بدین معناست که یک خوشنویس به مرحله‌ای می‌رسد موسوم به شأن به معنای شخصیت؛ در این مرحله یک خوشنویس نمی‌تواند هرکاری را انجام دهد و در منظرش دور از شأن یک خوشنویس است.»
وی ادامه داد: «متأسفانه سال‌ها است که شأن خوشنویسی از این مملکت رخت برکنده و گاه اساتید خوشنویسی بزرگترین حمله‌ها را به یکدیگر می‌کنند و صفای خوشنویسی دیگر حفظ نمی‌شود و من با حفظ احترام به خوشنویسی و قلم‌های خوشنویسی راهم را جدا کردم و خوشنویسی با خودکار را، زیبا‌نویسی نامیدم و به جای لفظ «هنرجو» می‌گویم «زیباجو».»
این استاد خوشنویسی در رابطه با اهدافش بیان کرد: «در خوشنویسی با قلم‌های سنتی تغییر و تحول آنچنانی نمی‌توان ایجاد کرد، پس خوشنویسی با خودکار را به موازات خوشنویسی با قلم ایجاد کردم و اولین آموزشگاه تخصصی خوشنویسی با خودکار را در سال ۸۵ افتتاح کردم، هدفم ابتدا این بود که صد هزار نفر از مردم تبریز را در سطح استان آموزش دهم. بعد استان‌های دیگر و سپس وارد سطح جهانی شوم. روز به روز بر تعداد علاقه‌مندان و دوستداران خوشنویسی با خودکار افزوده می‌شود و من به هدفم نزدیک‌تر می‌شوم.»
وی افزود: «اکنون بیش از ٢٠٠ هزار نفر را در تبریز آموزش دادم و تا سال ۱۴۰۰ قریب به ۶ میلیون نفر را در ایران خوش‌خط کردم.»
خبرنگار دانش‌آموز: زهرا شرفی‌نیا
ارسال دیدگاه