ایران در برابر تهدیدات، یکصدا ایستاد

ای سید و مقتدای ما! در شب‌های التهاب که آسمان خاکستری بود و صدای آژیرها دل‌ها را می‌لرزاند، تو همچون کوهی استوار، چراغ روشنی شدی برای قلب‌های خسته‌مان. دشمن آمد، زخم زد اما نفهمید که این خاک به خون شهیدانش زنده است.

دشمنان، خیال کردند که با آتش و آهن، اقتدار این ملت را در هم می‌شکنند اما مگر می‌شود ریشه‌های این درخت کهن را با طوفان کَند؟

نه! ما فرزندان کربلاییم، ما اهل کوفه نیستیم. ما هنوز پا در رکاب حماسه‌ایم، همان‌هایی که در هیاهوی خاکستر و موشک، جان‌شان را سپر کردند تا ایران بماند.

در آن شب غریب، وقتی گلوله‌ها آمدند و دل مادران لرزید، جوانانی از نسل آتش برخاستند. از بسیجی کوچه‌های شهر تا مدافعان گمنام وطن، همه شدند پرچمدار غیرت و باز شهید دادیم اما به دنیا فهماندیم که این سرزمین، حرم است.

رهبر عزیزمان! نگاهت، امید ماست و کلامت، مرهم زخم‌ها؛ ما ایستاده‌ایم پشت سر تو تا وقتی خورشید عدالت از افق جهان سر بزند و صدای مظلومان عالم در پرتو اقتدار این ملت شنیده شود.

باشد که تاریخ بنویسد: در این سرزمین، مردمانش با قلبی پُر از ایمان و چشمانی دوخته به آسمان از آرمانشان عقب ننشستند و راه شهیدان را ادامه دادند تا آخرین نفس، تا ظهور...