به نام خداوند جان و خرد، کزین برتر از اندیشه بر نگذرد

زبان فارسی، این گنجینه‌ی ارزشمند که نسل به نسل به ما رسیده، نه تنها وسیله‌ای برای ارتباط و تبادل اطلاعات، بلکه هویت، فرهنگ و تاریخ ماست. زبانی که با ظرافت و زیبایی بی‌نظیرش، احساسات و اندیشه‌های ما را به تصویر می‌کشد و پلی می‌زند بین گذشته، حال و آینده.

 

 اما این گنجینه همیشه در امان نبوده. در طول تاریخ، بارها و بارها مورد تهدید قرار گرفته. از حملات و اشغالگری‌ها گرفته تا نفوذ زبان‌های بیگانه و فراموشی ارزش‌های خودی. در چنین شرایطی بود که مردی از دیار توس برخاست و با قلم جادویی‌اش، حماسه‌ای آفرید که نه تنها زبان فارسی را زنده نگه داشت، بلکه آن را به اوج شکوه و عظمت رسوند.

 

 ابوالقاسم فردوسی، حکیم توس، شاعری که با سرودن شاهنامه، نام خود را برای همیشه در تاریخ ایران جاودانه کرد. شاهنامه، تنها یک اثر ادبی نیست، بلکه تاریخ مصور ایران باستان، آئینه‌ی تمام نمای فرهنگ و تمدن ما و سرشار از درس‌های زندگی و پهلوانی است.

 فردوسی با زبانی شیوا و رسا، داستان پهلوانانی همچون رستم، سهراب، سیاوش و اسفندیار را روایت می‌کنه و ما رو به سفری در اعماق تاریخ و اسطوره‌های ایران می‌بره. او با خلق این اثر بی‌نظیر، نه تنها زبان فارسی را از نابودی نجات داد، بلکه به آن هویت و اصالت بخشید.

 

 فردوسی برای سرودن شاهنامه، سی سال رنج و زحمت کشید و تمام عمر خود را وقف این کار بزرگ کرد. او در این راه، با مشکلات و موانع زیادی روبرو شد، اما هرگز از هدف خود دست نکشید. اراده‌ی پولادین و عشق بی‌نظیر او به زبان فارسی، باعث شد که شاهنامه به یکی از بزرگترین آثار ادبی جهان تبدیل بشه.

 

 امروز، در روز پاسداشت زبان فارسی و بزرگداشت فردوسی، وظیفه‌ی ماست که قدر این میراث گرانبها رو بدونیم و برای حفظ و گسترش اون تلاش کنیم. باید با خواندن و مطالعه‌ی آثار ادبی فارسی، به ویژه شاهنامه، نسل جوان را با فرهنگ و تاریخ خود آشنا کنیم و به آن‌ها بیاموزیم که زبان فارسی، هویت و شناسنامه‌ی ماست.

 

بسی رنج بردم در این سال سی

عجم زنده کردم بدین پارسی