پنجم صفر؛ زخم تازه‌ای بر دل‌های عاشوراییان

پنجم صفر، سالروز شهادت حضرت رقیه(س)، کوچک‌ترین دختر امام حسین(ع) و یکی از جان‌سوزترین چهره‌های واقعه کربلاست. دختری سه‌ساله که در کنار کاروان اهل بیت(ع)، تلخی عطش، تیغ، آتش و اسارت را با چشم‌های کودکانه‌اش دید و تحمل کرد اما دل کوچک او تاب دوری از پدر را نداشت.

روایت‌ها از شب تلخی می‌گویند که حضرت رقیه(س) پس از روزها اسارت در خرابه‌های شام، پدر را در خواب دید و با اشتیاق، سر بر دامانش نهاد اما وقتی بیدار شد و پدر را نیافت با نگرانی از عمه‌اش حضرت زینب(س) پرسید: «پدرم کجاست؟ چرا مرا به خواب برد و بازنگشت؟» این سؤال، دل اهل بیت(ع) را به لرزه انداخت.

با فرمان یزید، سر بریده امام حسین(ع) را در طَبق گذاشته و به خرابه آوردند. حضرت رقیه(س) با دیدن چهره خونین پدر، دیگر تاب نیاورد. دستان کوچک خود را به سوی سر پدر دراز کرد، صورت بر آن نهاد و با زمزمه «یا ابتاه» به دیدار معشوق شتافت.

شهادت حضرت رقیه(س) نه فقط داستانی از یک کودک داغ‌دیده، بلکه روایتی عمیق از مظلومیت خاندان نبوت است. دختری که بی‌هیچ کلامی، با نگاه اشک‌آلودش، فریاد بلند مظلومیت کربلا شد و با شهادتش، قصه عاشورا را به غم‌انگیزترین شکل ممکن به پایان رساند.

امروز، بارگاه نورانی حضرت رقیه(س) در شهر دمشق سوریه، مأمن دل‌های داغدار و زیارتگاه عاشقان اهل‌بیت(ع) است؛ جایی که اشک، نذر غربت آن کودک سه‌ساله می‌شود.