تجارت باخدا

در این میان شاید بتوان دولتمردان را مکلف دانست تا هر چه زودتر شرایط اقتصادی را سامان ببخشند اما همانطور که همه می دانیم سامان بخشیدن به شرایط اقتصادی کشور در کوتاه‌مدت تقریباً غیرممکن است، اینجاست که باید به عنوان یک انسان و یک هم وطن پای در راه نهاده و برای نجات آرزوهای کودکانی که مانند هر سال فرا رسیدن نوروز را انتظار می کشند، ایثار کنیم. باید بیاموزیم که به مقام نیکوکاران نمی رسیم مگر آنکه از آنچه داریم و از آنچه بدان تعلق خاطر داریم انفاق کنیم. سالهاست که ایرانیان سنگ بنای سنتی حسنه را نهاده اند. هر ساله در دو موسم؛ یکی پیش از آغاز فصل پاییز و بهار مدرسه ها و دیگری پیش از آغاز نوروز و بهار طبیعت، ایرانیان دست هایشان را دراز می کنند تا دستان فتاده ای را بگیرند و شادی‌هایشان را با او تقسیم کنند و با این کار مصداق آیه ۹۲ از سوره مبارکه آل عمران قرار می‌گیرند که خداوند فرمود: شما هرگز به مقام نیکوکاران و خاصان خدا نخواهید رسید مگر از آنچه دوست می‌دارید و محبوب شماست در راه خدا انفاق کنید، و آنچه انفاق کنید خدا بر آن آگاه است.
و چه زیباست به مقام نیکوکاری رسیدن و زیباتر آن جاست که بدانیم آنچه را که در راه خداوند انفاق می کنیم پیش از آنکه به دست نیازمندان برسد به دست خداوند می رسد و خداوند نیکی هایتان را ده ها، صدها و هزاران برابر به شما باز می گرداند. جشن نیکوکاری فرصتی است تا یک بار دیگر با خدا معامله کنیم و نیکو فرصتی است برای رسیدن به سودی سرشار. در این راه تنها باید ایمان داشته باشیم به کاری که می‌خواهیم انجام دهیم و بدانیم که کمیت در بخشش اهمیت چندانی ندارد و هر کس می تواند به اندازه وسع خود به نیازمندان ببخشد. اما آنچه در این میان از اهمیت بالایی برخوردار است کیفیت کار است. اینکه بخشش بدون منت و اذیت صورت پذیرد؛ همانگونه که خداوند در قرآن کریم بر آن تأکید کرده است. فرصت جشن نیکوکاری را غنیمت بشماریم و با بخشیدن بخشی از دارایی هایمان، در تجارتی پرسود با خداوند شریک می‌شویم.

صادق صادقی / کارشناس رسانه