خاک را از رخسار یلدای دیرین بزداییم

هر سال اول زمستان ما ایرانیان میزبان مهمانی نام آشنا به اسم «یلدا» بودیم که‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ هدف، تازه کردن دیدار‌ها در جهت کهنه کردن خاطرات بود، اما حالا بیش از حفظ این هدف، یلدا به فرصتی برای رقابت، چشم و هم‌چشمی و نیز به نمایش قرار دادن این شب و سفره‌اش در معرض دید مخاطبان فضای مجازی تغییر شکل و رویه داده است.

سفره یلدا‌ی دیرین، سفره کوچکی بود، مزین به فال حافظ و میوه‌های رنگارنگ که هر کدام نماد و پیامی داشتند؛ هندوانه چون میوه تابستانی است نماد گرما در دل سرد زمستان و انار نماد شادابی و طراوت و به طور کلی میوه‌های سرخ نشان از خورشید گرم و روشن در تاریکی سرد زمستان بود.

گرد و غبار زمان رفته رفته بر چهره این سنت دیرین نشست و ما به جای زدودن آن، چهره او را تغییر دادیم و رنگ و لعاب طبیعت آن را به رنگ تظاهر و ریا آغشته کردیم و فراموش کردیم حرمت و هدف این سفره را نگاه داریم که همان نزدیک‌تر شدن دل‌ها و بخشیدن گرمای محبت به هم در سرمای اول زمستان است.

فراموش کردیم در این جامعه چه بس افرادی که نیازمند به نگاه محبت‌آمیز و گرم ما در دل سرد زمستانی روزگار خود هستند، فراموش کردیم کودکانی در سرزمین‌مان زندگی می‌کنند که نیازمند دست نوازش ما بر سر‌شان هستند و در چنین شبی سفره‌ای متفاوت و خالی از هر گونه سفره شب یلدا و پر از حسرت و آه پهن می‌کنند.

به راستی اگر قرار است هر سال رنگ و رخسار سنت شب یلدا را تغییر دهیم، چرا نباید آن را به گونه‌ای تغییر دهیم که دلی در آن شاد و شبی در آن خاطره‌ساز شود؟

اگر به دنبال متفاوت بودن چنین شبی و اشتراک گذاشتن تصویر آن در فضای مجازی هستیم چه تفاوتی بهتر از این که سفره‌های خالی هم‌نوع و هم‌وطن خود را پُر و دلی پُر از غم را خالی از غصه کنیم یا یلدا را در کنار آن‌ها سپری و این تصاویر را در فضای مجازی منتشر کنیم؟

حواس‌مان باشد چه بسیار کسانی هستند که در تنهایی و خلوت خود سفره‌ایی پُر از میوه‌های رنگارنگ پهن می‌کنند اما نگاه‌شان به در و گوش‌شان به شنیدن صدای زنگ است تا آنانی که شب بلند عمر خود را در راه آسایش و بزرگ‌کردن ما پشت سر گذاشتند، طلوع عمر و زندگی ما طلیعه شادی در دل‌ها‌ی‌‌شان شود.

شب یلدا، شب دعا و نیایش است. در این شب برای یکدیگر، برای پایان یافتن شب، مشکلات مردم، نیازمندان و طلوع سحر آرامش و آسایش دعا کنیم.

*دانش‌آموز خبرنگار پانا