روز بزرگداشت کسی که فارسی را زنده نگاه داشت

فردوسی یکی از درخشان‌ترین چهره‌های ایران زمین است که سی سال عمر خود را برای سردون شاهنامه گذاشت و بزرگان ادب، در سخنان خود، از فردوسی و کتاب او بسیار یاد می‌کنند.

مرحوم دکتر مجتبی مینوی ادیب و نویسنده درباره بزرگی و عظمت شاهنامه فردوسی در یکی از سخنان خود گفت: شاهنامه، بنایی بلند و یادگاری بزرگ است از عصر پهلوانی ایرانی، از عصر جمشید و فریدون و کیخسرو و رستم گرفته تا ظهور شاهنشاهی ساسانیان و انقراض آن، در این کتاب از هر نوع فکر و موضوع، خواه پهلوانی و حماسی، خواه عاشقانه و غزلی، خواه اندرزی و تعلیمی، خواه رمزی و نغزی، خواه داستانی و اساطیری که بتوان آن را در حوزه مفهوم شعر درآورد، موجود است.

او اهمیت شاهنامه حکیم طوس را از سه نظر بر شمرده و بیان کرد: اول اینکه شاهنامه در قیاس با آثار ملی دیگر ملت‌ها، اثری سترگ، عظیم و در خور افتخار هر ایرانی است، دوم اینکه شاهنامه، تاریخ داستانی ایران و حاوی قصه‌های ملی ایرانیان است و سوم اینکه زبان فارسی، وسیله استحکام عُلقه اتحاد و ارتباط طوایف ایرانی است و شاهنامه فردوسی، چنان مایه و پایه زبان فارسی را غنی و محکم کرد که از آن پس، فراموش شدن و از بین رفتنش محال بود. از این رو، این کتابْ پایه و بنیاد اتحاد قومی ایرانیان به شمار می‌آید.

یان ریپکا، دانشمند بزرگ و ادب شناس کشور چک هم در کتاب تاریخ ادبیات ایران خود، درباره فردوسی اظهار کرد: فردوسی در سراسر عرصه ادبیات فارسی، چون تهمتن قد برافراشته است.

در جایی دیگر از این کتاب درباره شاهنامه نوشته شده است که حقیقت مسلم این است که در پهنه گیتی هیچ ملت دیگری دارای یک چنین حماسه با عظمتی نیست که تمام سنت‌های تاریخی خود را از دوران تاریک اساطیری تا اواسط سده هفتم در برداشته باشد.

خبرنگار دانش‌آموز: معصومه خوبانی