قربانیان اسیدپاشی و غم ترمیم زیبایی که با اسید سوخت

به‌گزارش ایرنا، حتما این مثال را شنیده‌اید که می‌گوید: «یک دیوانه سنگی به چاه می اندازد که صد عاقل نمی توانند بیرون بیاورند». شاید این مثال مصداق عاملان اسیدپاشی باشد. افراد بی رحمی که به دلایل غیرمنطقی و توجیه ناپذیر و اغلب از روی کینه اقدام به اسیدپاشی می کنند و جسم و روح فردی را با از بین بردن صورت و هویتش از او می گیرند. طوری که پس از آن تلاش های افراد بسیار برای بازگرداندن قربانیان به روال عادی زندگی شان کار دشواری است.

پس از اسیدپاشی اغلب قربانیان که هنوز روحشان زخم خورده از این حادثه است، باید فرایند طاقت فرسای عمل های جراحی را از سر بگذرانند. جراحی پشت جراحی. عمل هایی طولانی مدت و پرهزینه که به خواست فرد نبوده اما برای بازگشت به زندگی باید این عمل ها را از سربگذارند.

محسن مرتضوی یکی از قربانیان اسیدپاشی است که چندی پیش صدمین عمل جراحی خود را پشت سر گذاشت. سال ها از حادثه اسیدپاشی مرتضوی می گذرد اما وی هنوز درگیر عمل های جراحی است و به گفته خودش دو عمل دیگر برای ترمیم پلک و لبش در راه دارد.

به گفته این فرد، درمان قربانیان اسیدپاشی ضرورت دارد اما اغلب نگاه بیمارستان‌ها و کادر درمان به این فرایند عمل‌های زیبایی است. «به نظر آنها و بیمه هر عمل بالای گردن در فهرست جراحی های زیبایی است و شامل هزینه های هنگفت».

اما از نظر قربانیان این عمل ها ترمیمی است.

«به طور معمول اسیدپاشی به صورت و نیم تنه بالا انجام می شود. در جریان این اتفاق نیز چهره فرد از جمله بینایی و بویایی و حتی شنیداری اش آسیب های جدی می بیند. برای مثال خیلی از قربانیان به دلیل از دست رفتن فرم بینی خود قادر به نفس کشیدن نیستند و در طول شب ممکن است بارها دچار احساس خفگی شوند. یا اگر پلکشان را عمل نکنند بینایی شان به مرور زمان از دست برود».

بعضی از قربانیان ممکن است لب هایشان ذوب شود و در ادامه لثه ها و دندان هایشان از بین برود یا دچار عفونت شود.

«این در حالیست که جراحی های زیبایی برای افراد معمولی زمان کوتاهی دارد اما عمل های ترمیمی قربانیان اسیدپاشی ممکن است ساعت‌ها طول بکشد».

به همین دلیل اغلب قربانیان پس از اسیدپاشی گرفتار فرایند درمان و مشکلات سیستم نظام پزشکی می شوند زیرا هیچ امتیازی در قوانین این سازمان برای قربانیان اسیدپاشی لحاظ نشده است.

«برای مثال من خودم در جریان کینه جویی عامل اسیدپاشی ام، در چهارلیتر اسید غرق شدم و بیشتر جاهای بدنم از اسید آسیب دید و نیاز به عمل های پی در پی داشتم و تاکنون ۱۰۰ عمل ترمیمی زیبایی انجام داده ام تا از ناهنجاری های به وجود آمده در چهره‌ام کم شود».

به گفته مرتضوی اغلب قربانیان به چهره ای نیاز دارند که به آنها اعتماد به نفس داده تا بتوانند به زندگی و جامعه بازگردند.

«این جراحی ها کمک می کند تاحدی چهره فرد از ناهنجاری های ناشی از اسید زدوده شود».

اسید هویت‌مان را از ما گرفت

کمال فروتن مدیرعامل انجمن حمایت از قربانیان اسیدپاشی اما با راه اندازی این انجمن و گرد هم آوردن تیمی داوطلب از دکترها و پرستارهای متخصص به کمک قربانیان اسیدپاشی آمد تا دردی از درد آنها را دوا کند.

«دکتر فروتن با همراهی تیمی حرفه ای از دکترهای جراح، بیهوشی و پرستاران و بدون هیچ چشمداشتی جراحی های بچه ها را به صورت رایگان انجام می دهند».

دکتر فروتن هر چند ماه وقت ویزیت برای قربانیان قرار می دهد و همه آنها ویزیت می شوند. سپس وقت جراحی به آنها داده و قربانیان در زمان مشخص برای عمل حاضر می شوند. آنها در این پروسه فقط هزینه هتلینگ بیمارستان که مبلغ زیادی نیست را پرداخت می کنند زیرا صفر تا صد فرایند درمان برای آنها رایگان انجام می شود و دکترها و پرستاران داوطلب هیچ دستمزدی نمی گیرند.

«گاهی بعضی از قربانیان هزینه پرداخت کرایه رفت و آمدشان به تهران و محل انجمن را هم ندارند چه برسد به هزینه بیمارستان که در این شرایط انجمن از محل کمک های مردمی هزینه بیمارستان قربانیان را پرداخت می کند. برای مثال چندی پیش طی فراخوانی از مردم خواستار کمک های نیکوکارانه شان برای عمل قربانیان اسیدپاشی شدیم و در ادامه هزینه عمل ۶ نفر از قربانیان فراهم شد». عمل جراحی فقط بخشی از فرایند درمان است و پس از تهیه دارو، مراقبت های بعد از عمل و بخیه کشیدن و پانسمان از دیگر پروسه درمان قربانیان است و هزینه های خاص خودش را می طلبد.

این عمل ها برای قربانیان اسیدپاشی اهمیت ویژه‌ای دارد. آنها دوست دارند به زندگی و جامعه بازگردند اما با چهره از بین رفته ناشی از اسیدپاشی این امکان برایشان وجود ندارد. «گاهی بعضی از مردم ما را قضاوت می کنند. مثلا با دیدن ما می گویند خدارا شکر که خودشان سالم هستند یا گاهی می شنویم که می گویند: ببین چه کار کرده که این بلا سرش آمده یا حتما مقصر بوده اما حق هیچ کسی نیست که به سوی فردی اسیدپاشی کند و هویت و زندگی‌اش را بگیرد. حق هیچ کسی نیست و ما نباید با دیدن قربانیان آنها را قضاوت کنیم».

به‌گفته مرتضوی گاهی درد طعنه و کنایه های برخی از مردم از درد اسیدپاشی بیشتر و غیرقابل تحمل است. «در جریان اسیدپاشی هویت ما عوض می شود. به همین دلیل وقتی با اسیدپاشی صورت و بدن ما را از می گیرند در واقع شخصیت و اصالتمان را از ما گرفته‌اند. پس برای بازگشتن به زندگی نیاز به جراحی داریم تا چهره مان عادی‌تر شود و بتوانیم به زندگی برگردیم و انزوا و گوشه نشینی زندگی روحیه قربانیان را از بین نبرد. به همین دلیل انجام عمل های جراحی برای قربانیان اسیدپاشی قدم بزرگ برای رسیدن به این مرحله است».