نومعلم ملاردی در گفت‌وگو با پانا:
تنها انگیزه‌ام عشق به دانش‌آموزانی است که تشنه یادگیری در دورترین نقاط هستند
ملارد (پانا) - نومعلم ملاردی که با عشق و علاقه، تدریس در مدارس چندپایه عشایری را به مدارس شهری و برخوردار ترجیح داده است، علت این کار را عشق به دانش‌آموزانی بیان کرد که در دورترین نقاط، تشنه یادگیری هستند.
ایران امروز ما بیش از هر زمانی، نیازمند ارتقا و توسعه است. پس لزوم تربیت انسان‌های کارآمد و توانمند، رسالت معلمان در این برهه را دوچندان کرده است. زیرا معلمان، بنای عظیم آینده جامعه را پی می‌ریزند و آینده‌سازان را برای تحقق چشم‌اندازهای آینده می‌پرورانند.
معصومه علی‌محمدی، نومعلم ملاردی است که در سال ۱۳۹۹ وارد آموزش و پرورش شده و به جای کار در مدرسه‌ای نزدیک و برخوردار، تصمیم می‌گیرد در یکی از مدارس چندپایه عشایری در منطقه‌ای محروم تدریس کند. خانواده بزرگ آموزش و پرورش به داشتن چنین معلمانی که دل بزرگی دارند می‌بالد. در هفته معلم، فرصت را غنیمت شمرده و گفت‌وگویی با این معلم فرهیخته داشتیم.
علی‌محمدی که هم‌اکنون آموزگار مدرسه چندپایه عشایری در روستای حاجی‌آباد سفلی است به پانا گفت: «هنگامی که برای دریافت ابلاغ به اداره آموزش و پرورش شهرستان ملارد رفتم 4 گزینه پیش روی من بود. تدریس پایه سوم مدرسه دخترانه در بیدگنه، مدرسه‌ای در خیابان امام خمینی(ره) سرآسیاب، پایه ششم پسرانه مدرسه‌ای در اسفندآباد، پایه ششم دخترانه و مدرسه‌ای که در حال حاضر در آن مشغول به تدریس هستم.»
وی با بیان اینکه با وجود اینکه می‌توانستم مدرسه‌ای نزدیک و راحت‌تر را انتخاب کنم اما از بین 4 گزینه، ترجیح دادم که مدرسه عشایری را انتخاب کنم، خاطرنشان کرد: «از نظر من، کار در آن مدرسه ارزشمندتر بود. چون آن بچه‌ها به من نیاز داشتند و اکنون نیز هنگامی که خستگی بر من چیره می‌شود به خود می‌گویم ۱۱ نفر هستند که به تو احتیاج دارند؛ پس بیشتر تلاش کن. مدرسه ما و مدارس مشابه به دلیل شرایط و سختی‌هایی که دارند، افراد زیادی خواهان رفتن به آنجا نیستند و به همین دلیل، دوست داشتم به این مدرسه بیایم تا این دانش‌آموزان نیز معلم داشته باشند.»
این نومعلم فداکار دلیل انتخاب خود در مدارس عشایری را اینگونه عنوان کرد: «در شهر و مدارس شهری، شرایط زندگی و مدرسه بهتر است اما در روستا شرایط فرق دارد. بیشتر دانش‌آموزان کلاس من، شاغل هستند و با وجود این سختی‌ها و مشکلات، علاقه داشتم که به عنوان یک دوست و همراه کنارشان باشم.»
وی اظهار کرد: «سعی می‌کنم کلاس، یک فضای امن برای دانش‌آموزان باشد تا حداقل چند ساعتی که در مدرسه حضور دارند، حس خوبی داشته باشند و احساس امنیت کنند و مقداری از بار خستگی‌هایشان را کم کنم. به لطف خدا تلاش‌هایم اثر کرد و توانستم با آن‌ها ارتباط بگیرم و دوست شوم به‌گونه‌ای که تمام بچه‌ها، کوچکترین مسائل خود را با من در میان می‌گذارند و البته به نظرم کم بودن فاصله سنی من با آن‌ها هم در این موضوع نقش داشت.»
نومعلم مدارس چندپایه عشایری روستای حاجی‌آباد سفلی، شرایط دانش‌آموزان شهری و عشایری را متفاوت دانست و خاطرنشان کرد: «این دانش‌آموزان از پایه اول در کلاس چندپایه، درس خوانده‌اند و این موضوع باعث می‌شود که کمی ضعیف‌تر از دانش‌آموزان دیگر عمل کنند. همچنین والدینشان مانند والدین شهری به آموزش، اهمیت زیادی نداده‌اند و وقتی دانش‌آموز وارد مدرسه می‌شود، درس و کتاب برایش بسیار گنگ است.»
وی افزود: «پدر و مادرها به دلیل بی‌سوادی یا کم‌سوادی نمی‌توانند کمک زیادی به فرزندان خود کنند. همچنین سر کار رفتن دانش‌آموزان و اختصاص ندادن وقت به درس نیز باعث افت تحصیلی زیادی می‌شود.»
این معلم خوش‌ذوق ملاردی اظهار کرد: «روش‌های آموزشی نوین مانند گردش علمی، روش‌های تلفیقی، روش بدیعه‌پردازی، ایفای نقش، بارش مغزی و... که در کلاس درس اجرا می‌کنم که این روش‌ها تا حد بسیاری توانست در تسهیل یادگیری دانش‌آموزانم مؤثر باشد. معلم، اول باید خودش روی موضوع مسلط باشد تا بتواند آن را به دانش‌آموزان تدریس کند.»
وی با بیان اینکه مدیریت کلاس نیز موضوع مهمی در کلاس‌های چندپایه است، گفت: «از هر فرصتی استفاده می‌کنم تا آنچه را که در اختیار دارم برای ارتقای دانش خود و بهتر شدن شیوه‌های آموزش استفاده کنم. سعی می‌کنم با کمترین امکانات، بیشترین تفاوت را در یادگیری بچه‌ها ایجاد کنم.»
علی‌محمدی با اشاره به حس و حال خود برای کار در مدارس عشایری گفت: «معلمی که در مدارس عشایری خدمت می‌کند، خود را مسئول تمام سرنوشت دانش‌آموزان می‌داند و تنها ناجی دانش‌آموزان از چنگال جهل و بی‌سوادی می‌بیند. زیرا عموم پدر و مادر دانش‌آموزان، بی‌سواد بوده و دائم در حال مبارزه با زندگی و مرارت‌های آن هستند تا بتوانند لقمه نانی برای فرزندان‌شان تهیه کنند و حتی فرزندان خود را در مصاف با محرومیت به یاری می‌طلبند.»
وی افزود: «همه این احساسات به علاوه دید مقدسی که معلم نسبت به شغل خود دارد از او در جامعه عشایری، انسانی مسئول، فداکار و انسان‌دوست می‌سازد که در مقابل همه محرومیت و سختی‌ها ایستادگی می‌کند و چون شمع می‌سوزد تا مایه روشنی زندگی انسان‌های دیگر شود حتی اگر کسی جز خدا ناظر بر اَعمال او نباشد.»
خبرنگار: نیلوفر شاه‌آبادی
ارسال دیدگاه