"رمضان‌خوانی" سنت دیرینه مردم سیستان
زاهدان(پانا)- "رمضان‌خوانی یا رمضونیکه" یکی از سنن مردم سیستان در ماه مبارک رمضان است که از دیرباز همچنان راه خود را ادامه داده و از شب نهم به بعد به این آیین معنوی و زیبا بیشتر پرداخته می‌شود.
به گزارش فارس، در باور مردم منطقه سیستان، رمضانی که نام خوب و زیبای خداوند است، آمده و میهمان دل‌های ما شده، باید به پیشوازش برویم و گاو و گوساله‌ای برایش قربانی کنیم اگر هم گاو و یا گوساله‌ای نباشد حداقل می‌توان خروس یک‌ساله را برایش قربان کنیم.
«رمضان‌خوانی یا رمضونیکه» یکی از سنن مردم سیستان در ابتدای ماه مبارک رمضان است که از دیرباز همچنان راه خود را ادامه داده و از شب نهم به بعد به این آیین معنوی و زیبا پرداخته می‌شود.
رمضان‌خوانی که در گویش محلی به آن «رمضونیکه» می‌گویند ویژه ماه مبارک رمضان در سیستان بوده که بازتاباننده احساس درونی و نمایشی از جایگاه رمضان در باور مردم این منطقه است.
کارشناس میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری سیستان در این زمینه اظهار کرد: در سنت زیبای رمضان‌خوانی که در گذشته از ابتدای ماه مبارک و امروزه در شب‌های نهم به بعد انجام می‌شود، عده‌ای از مردم منطقه با نیت کمک به نیازمندان به درب خانه‌ها و منازل رفته و اشعاری را در بزرگی این ماه معنوی و ارجمند می‌خوانند.
"رِمَضو آمد مهمانش کُنِه خروسِ یَک سالَه رَ قُربانَش کُنِه
خروسِ یَک سالَه کِه چیزِ نَمِئشَ گو و گوسالَه رَ قربانش کُنِه
رمضو الله الله رمضو رمضو الله خوش نوم خدا"
علیرضا خسروی افزود: ناگفته نماند که این سنت پسندیده و نیکو همچنان در این منطقه ادامه دارد. در این مراسم، صاحبان منازل و خانه‌ها به افرادی که رمضان‌خوانی می‌کنند هدایایی در حد وسع و توان به آنها می‌دهند.
سحرخوانی یا چاوشی
وی گفت: یکی دیگر از سنت‌های مردم سیستان در ماه مبارک رمضان، سحرخوانی یا چاوشی است، در گذشته ملا یا آخوند ده بر پشت بام رفته و با خواندن قرآن و اشعار عارفانه، اعلام سحر‌کرده و به این طریق بیدارباش میداده است.
وی یادآور شد: یکی دیگر از راه‌های اعلام سحر و بیدارباش این بوده که کودکانی با کوبیدن ظروف فلزی، صداهایی برای بیداری مردم در کوچه‌ها ایجاد می‌کرده‌اند و گاهی از دهل و توپ نیز استفاده می‌شده است.
خسروی اضافه کرد: علاوه بر اینها، مردم با صدای خروس و بازتاب نور بر کاهگل خانه‌ها و ستارگان، سحر بیدار می‌شدند و اینگونه با معبود خویش به راز و نیاز و عبادت می‌پرداختند.
وی افزود: در سنت سحرخوانی، زیباترین پیوندهای انسانی با پروردگار هستی در سحرگاهی زیبا و آسمانی پر ستاره رخ می‌نمود و به باور نیاکانمان، درهای آسمان باز می‌شد و دست‌های بلند نیاز به آستان زیبا و لطیف خداوند دراز می‌شد و آرزوهای بی‌شمار برای ایمان، آگاهی و آرامش ترانه‌هایی زمزمه می‌شد.
معاون اداره‌کل میراث فرهنگی سیستان خاطرنشان کرد: در شب‌های قدر سیستان چه در زمان گذشته و چه در زمان حال، تلاش و تکاپوهای عارفانه زیادی برای پیوند خرد و اراده با کلام خداوند شکل گرفته و می‌گیرد.
خسروی اذعان داشت: از زمان‌های دور و تا همین نزدیکی‌ها، مردم سیستان در مساجد آبادی و یا خانه‌های بزرگان جمع می‌شدند و به بیداری و خواندن قرآن می‌پرداختند و همانجا نیز سحری می‌خوردند، امروزه نیز برپایی نمازهای واجب به جماعت، سرکشی از بیماران و عیادت بزرگان و ریش‌سفیدان، رسیدگی به حال نیازمندان از سنت‌های رفتاری این ماه مبارک در میان مردم خطه سیستان است که هنوز هم پابرجا مانده و کمرنگ نخواهد شد.
وی ادامه داد: یکی دیگر از سنت‌های نیکوی مردم سیستان در گذشته این بوده است که اگر کسی غذایی درست می‌کرده از آن به همسایگان، اقوام و نیازمندانی میداده و به کاسه «ارک» و «برک» مشهور بوده است البته این سنت پسندیده امروزه با اطعام و دادن افطاری و سحری در این خطه صورت می‌پذیرد.
امیدواریم این سنت‌های زیبا همواره در منطقه سیستان جاری بوده و به نسل‌های جدید منتقل شود.
ارسال دیدگاه