حرمت و جایگاه پدر

هرکس، پدرِ خود را می خواهد حتی اگر فقیرترین افراد عالم باشد. اصلا رابطه پدر - فرزندی را نمی شود در جدول ضرب و تقسیم دید. هیچ ماشین حسابی هنوز اختراع نشده است که بتواند این نسبت را محاسبه کند. این معادله آنقدر روشن است که هیچ مجهولی ندارد که به خواهیم با عمل ریاضی بدان برسیم. حساب در این ساحت از جنس محاسبه است. جانمایه اش عاطفه می باشد. روحش، تعلق خاطری است که به هیچ کس جز پدر تعلق نمی گیرد. برای فرزند، دست های پینه بسته پدر از هر حریری لطیف تر است. وقتی سر و روی فرزند را نوازش می دهد، آرامش یک جهان را در خود دارد. همان دست های نحیف و خسته را چنان قدرتی است که فرزند را قوی ترین فرد می کند. به ستون مقاومی می ماند این دست ها که بار دنیا را به شانه می گیرد. وقتی که نیست یک دفعه جهان برای آدم خالی می شود. بارها شنیده ایم از مردمان بسیار که می گفتند خطاب به پدران شان؛ "تو که بودی؟ چند نفر بودی پدر که با رفتنت همه جهان خالی شد؟" آنان که در سایه امن پدر زیست می کنند این را درک نمی توانند کرد. نعمت وجود او آنقدر گسترده و آرامش آفرین و همه جانبه است که یک جنبه اش هم خالی نمی ماند برای این تصور. فقط کسانی که پدر را راهی آسمان یافته اند می فهمند این ماجرا را. پدر، با سواد یا بی سواد، فقیر یا غنی، حاکم یا محکوم، هر که باشد، با شأنیت پدری جایگاهی چنین دارد. نه فقط منبع آرامش که منبع قدرت و کانون معرفت هم هست. او را جایگاه در نزد حضرت خداوندگار چنان رفیع است که محبت به او را در شمار توحید تعیین و تعریف فرموده است. این آغاز آیه ۳۶ سوره نساء است که؛"وَ اعْبُدُوا ا... وَ لا تُشْرِکُوا بِهِ شَيْئاً وَ بِالْوالِدَيْنِ إِحْساناً" و در آیه ۸۳ سوره مبارکه بقره نیز چنین تصریح می فرماید که؛" لا تَعْبُدُونَ إِلاَّ اللَّهَ وَ بِالْوالِدَیْنِ إِحْساناً" و این گونه ما را به فهم مقام پدر و مادر می خواند. باری، پدر را حرمتی ویژه است. او را با دنیا نمی شود عوض کرد. پدر بهشتی ترین دنیایی است که هر کس دارد. بهشت آخرت هم رهین حرمت داری اوست.

غلامرضا بنی اسدی / کارشناس مطبوعات