«پرو» لباسى «چهل تکه» با نقش و نگار هاى خاکسترى

بر تکه هایى از این لباس نقش «رضا» دوخته شده.
«رضا» لباس ذهنش را در آینه برانداز مى کند تا سرانجام بزرگىِ تضاد باورهایش را آشکارا در مقابل ببیند. او در مسیر این "کشف" از دالانهاى بی شمار عبور مى کند، از مسجد تا مهمانى، از میان مردهاى در خیابان و از کنار زنها و ترسهایشان.
تکه «سپیده» بر روى این لباس به تاریکى چادرى ست که بر سر دارد و به شفافیت تمام اتفاق هاى آشنا؛ آشنا براى هر دختر ایرانى.
بر گوشه اى از این لباسِ تکه تکه، نقش تنگ ماهى کوچکى ست. «مینو» ماهى تنهاى این تنگ است. براى مینو خارج از آب معادل مرگ است و داخل آب مساوى با مسمومیت.
«پرو»روایت پیله اى است که شکافته مى شود و حجابى که از میان بر مى خیزد. داستان سه پروانه که هر یک در پایان بنحوى پرواز مى کنند.