در گفت‌وگو با پانا:
انیمیشن زبان استعاره‌هاست و باید فراتر از تکنیک، به معنا برسد
تهران (پانا) – ایمان ابیلی، کارگردان انیمیشن کوتاه، معتقد است که پویانمایی ظرفیت بالایی برای بیان مفاهیم انسانی و فلسفی دارد و باید به عنوان زبانی استعاری برای روایت دغدغه‌های انسان معاصر مورد استفاده قرار گیرد.
ایمان ابیلی در گفت‌وگو با پانا درباره ایده ساخت اثر گفت: «هنرمند واقعی همگام با دغدغه‌های جامعه حرکت می‌کند و می‌کوشد پرسش‌های امروزی را مطرح کند و اگر بتواند پاسخی هم برای آن‌ها بیابد، ارزشمندتر است. به نظرم تنهایی در جمع و افسردگی از مهم‌ترین مشکلات انسان امروز است و همین مسئله انگیزه اصلی ساخت این فیلم شد.»
وی درباره دشواری‌های ساخت پویانمایی کوتاه توضیح داد: «در فیلم بلند فرصت بیشتری برای انتقال مضمون وجود دارد، اما در فیلم کوتاه هر ثانیه باید حساب‌شده باشد. در این مسیر، اهمیت زبان مشترک میان اعضای تیم را آموختم؛ زبانی که از تفکر مشترک سرچشمه می‌گیرد و بدون گفت‌وگو هم درک متقابل ایجاد می‌کند.»
ابیلی افزود: «به دلیل زمان محدود، تمرکز ما بیشتر بر روایت و مفهوم اثر بود تا جلوه‌های فنی. هدف این بود که معنا بر فرم غلبه کند و پیام فیلم برای هر مخاطبی قابل لمس باشد.»
در پاسخ به پرسش درباره گروه سنی مخاطب گفت: «زمان نوشتن فیلمنامه به گروه خاصی فکر نمی‌کردم. دغدغه‌های مطرح‌شده در فیلم مربوط به انسان امروز است و هر فرد، فارغ از سن و جنسیت، می‌تواند با آن همذات‌پنداری کند.»
وی درباره ظرفیت‌های انیمیشن در بیان مفاهیم انسانی گفت: «هر سوژه قالب خودش را می‌طلبد. برخی مفاهیم تنها از طریق انیمیشن قابل انتقال‌اند؛ چون این قالب امکان نمادپردازی، استعاره و بیان درونی‌ترین احساسات را فراهم می‌کند.»
ابیلی درباره جایگاه انیمیشن کوتاه در ایران اظهار داشت: «انیمیشن در ایران با وجود ظرفیت بالا هنوز آن‌طور که باید مورد حمایت قرار نگرفته است. با این حال موفقیت‌های اخیر انیمیشن‌های ایرانی در جشنواره‌های بین‌المللی نشان می‌دهد ما در این حوزه حرفی برای گفتن داریم.»
وی چالش فیلم‌سازان جوان را نبود حمایت مالی دانست و گفت: «موسیقی متن به اثر روح می‌بخشد اما ساخت موسیقی اختصاصی نیازمند بودجه است. از طرفی، استفاده از موسیقی تولیدشده با هوش مصنوعی در برخی جشنواره‌ها ممنوع است که کار را دشوارتر می‌کند.»
ابیلی فیلم خود را این‌گونه خلاصه کرد: «فیلم روایت مردی است که در شلوغی خیابان، مترو و محل کار، تنهایی‌اش را بازمی‌یابد.»
وی در پایان درباره تأثیرپذیری از آثار دیگر گفت: «این فیلم کلاژی از ادبیات و سینماست با چاشنی زندگی. نمی‌توان از یک نام خاص یاد کرد، اما بدون شک بر شانه گذشتگان ایستاده‌ایم. برای طراحی کاراکترها و فضا از آثار کارگردان‌هایی چون تیم برتون و سیلوین شومه الهام گرفتیم.»
فاطمه آبروش
ارسال دیدگاه