نقش بی‌بدیل شاعران کهن در بقای زبان پارسی زبان‌زد است

وی افزود:«شاعران کلاسیک ایران،فراتر از آفرینندگان آثار ادبی،به مثابه پاسداران زبان، نقش یک دولت مرکزی را در دوران فطرت و آشوب ایفا کردند.این میراث‌داری به قدری حیاتی بود که بدون آن،فارسی امروز احتمالاً ساختار،غنا و هویت کنونی خود را از دست داده بود.»

احمدیان در مورد نقش فردوسی گفت:«نقش ابوالقاسم فردوسی طوسی در اواخر قرن چهارم و اوایل قرن پنجم هجری،یک مورد استثنائی در تاریخ زبان‌شناسی جهان است.در دوره‌ای که زبان عربی پس از حمله اعراب به ایران،به عنوان زبان رسمی دین،علم و حکومت رواج گسترده‌ای یافته بود،فردوسی با نگارش شاهنامه،یک پروژه عظیم پالایش واژگان را به اجرا درآورد.»

وی ادامه داد:«فردوسی با تکیه بر واژگان اصیل پهلوی و درّی،کوشید تا زبان فارسی را از زیر بار سنگین واژگان بیگانه برهاندو یک بنای مستحکم لغوی ایجاد کند.شاهنامه عملاً به سنگر زبان فارسی تبدیل شد؛اثری که نشان داد می‌توان بزرگترین حماسه‌ها و تاریخ‌ها را بدون وابستگی شدید به زبان‌های دیگر نوشت و زبان فارسی کاملاً خودکفا و غنی است.»

احمدیان اضافه کرد:«قرن‌های هفتم و هشتم،دوران تثبیت و کمال زبان فارسی بود که توسط دو قله بی‌مانند ادبیات، سعدی و حافظ، رهبری شد.»

وی درمورد سعدی بیان کرد:«سعدی شیرازی با خلق آثار منثور و منظوم «گلستان و بوستان» زبان فارسی را به اوج سادگی و کارآیی رساند.آثار او به سرعت به عنوان الگوی آموزش زبان و ادبیات در تمام مراکز فرهنگی از هند تا آناتولی پذیرفته شد.سعدی با زبانی روان و در عین حال دقیق،ساختار نحوی و دستوری فارسی را تثبیت کرد و آن را تبدیل به یک زبان معیار برای مکاتبات و ادبیات نمود.»

دبیر زبان و ادبیات فارسی اضافه کرد:«حافظ  نیز با غزل‌های شورانگیز و پیچیده خود، ظرافت‌ها و قابلیت‌های هنری زبان را به نمایش گذاشت.حافظ با تسلط بر لایه‌های مختلف واژگان و بهره‌گیری استادانه از آرایه‌های ادبی،نشان داد که فارسی توانایی بیان عمیق‌ترین مفاهیم فلسفی،عرفانی و عاطفی را دارد و آن را به یک زبان بین‌المللی شعر تبدیل کرده است.»

احمدیان در مورد مولانا هم بیان کرد:«جلال‌الدین محمد بلخی «مولوی»،اگرچه بیشتر عمر خود را در قونیه «ترکیه امروزی» گذراند،اما با آفرینش مثنوی معنوی و غزلیات دیوان شمس،نقشی بی‌بدیل در گسترش قلمرو نفوذ زبان فارسی ایفا کرد.مولوی نه تنها به غنای واژگانی فارسی افزود،بلکه این زبان را به عنوان زبان عرفان و معنویت در بخش‌های بزرگی از امپراتوری عثمانی و شبه قاره هند معرفی کرد.فارسی به لطف او،به زبان اصلی برای بیان جهان‌بینی‌های عمیق فلسفی تبدیل شد.»

وی در پایان گفت:«شاعران بزرگ ایران، نه با زور شمشیر بلکه با قدرت قلم،زبان فارسی را از مهلکه فراموشی و استحاله نجات دادند.این میراث ادبی باعث شد تا ساختار دستوری زبان،واژگان اصیل و هویت زبانی ایرانیان،قرن به قرن منتقل شود.امروزه، میراث ماندگار این بزرگان،همچنان به عنوان مرجع اصلی برای حفظ سلامت و غنای زبان فارسی در برابر هجوم واژگان جدید و تغییرات ناگزیر عصر حاضر عمل می‌کند.»