غزه در آتش؛ وجدان جهان در آزمونی تاریخی

از ماه‌ها پیش، رژیم صهیونیستی حملات بی‌وقفه‌ای را بر نوار غزه آغاز کرده است؛ حملاتی که دیگر هدفشان صرفاً نظامی نیست. کودکان، زنان، سالمندان، بیمارستان‌ها، مدارس و حتی مراکز امدادی، همه در تیررس بمب‌ها و موشک‌ها قرار گرفته‌اند. تصاویر دلخراش کودکی که کنار جنازه مادرش زار می‌زند، پدری که جسم بی‌جان فرزندانش را در آغوش دارد، و مادری که بی‌صدا در میان آوار به دنبال بقایای خانواده‌اش می‌گردد، قلب هر انسان آزاده‌ای را به درد می‌آورد… اگر هنوز قلبی برای تپیدن باقی مانده باشد.

در حالی که جامعه جهانی با تمام توان رسانه‌ای‌اش، برای اتفاقات کوچک در گوشه‌ای از جهان، فریاد عدالت سر می‌دهد، در برابر نسل‌کشی آشکار در غزه سکوت اختیار کرده است.سکوتی که دیگر از جنس بی‌خبری نیست؛ این سکوت، نشان از فساد، ریاکاری و وابستگی عمیق نهادهای بین‌المللی به قدرت‌های سیاسی و اقتصادی دارد.

سازمان ملل، شورای امنیت، یونیسف، نهادهای حقوق بشر غربی، کجایید؟ مگر وظیفه‌تان دفاع از جان انسان‌ها نیست؟ مگر بودجه‌های کلان نمی‌گیرید که جلوی فجایع انسانی را بگیرید؟ پس چرا امروز که میلیون‌ها انسان در محاصره کامل هستند، نان برای خوردن، دارو برای زنده ماندن، و آب برای نوشیدن ندارند، صدایی از شما شنیده نمی‌شود؟

آیا باید بپذیریم که «انسانیت» در این نهادها فقط تا جایی معنا دارد که به منافع قدرت‌های بزرگ آسیبی نرساند؟

در دورانی که هر تلفن همراه می‌تواند یک رسانه باشد، هر وجدان بیدار مسئول است. اصحاب رسانه، فعالان فضای مجازی، خبرنگاران مستقل و مردم آگاه، امروز رسالت شما تاریخی‌ است. در برابر این حجم از درندگی و بی‌رحمی آشکار، سکوت رسانه‌ها یعنی خیانت. غزه امروز کربلای دیروز است و کودکانش تشنه، بی‌پناه و محاصره‌شده‌اند.

نمی‌توان با ادعای بی‌طرفی، در برابر ظلم ایستاد و لب فروبست. در جدال میان حق و باطل، بی‌طرفی یعنی ایستادن کنار باطل.

اگر امروز جهان غرب، با لباسی شیک از دموکراسی و انسان‌دوستی، در عمل یکی از عوامل اصلی این خون‌ریزی است، وظیفه ما این است که پرده از چهره فریبکارانه‌اش برداریم.

بمب‌های ممنوعه، گازهای سمی، محاصره کامل غذا و دارو، تخریب بیمارستان‌ها و مدارس، همه نشانه‌هایی از جنایتی سازمان‌یافته‌اند.جنایتی که نه‌تنها جان هزاران انسان بی‌دفاع را گرفته، بلکه روان میلیون‌ها نفر را در سراسر جهان جریحه‌دار کرده است.

درست همان‌طور که آمریکا در سال ۱۹۴۵ با بمب اتمی ژاپن را سوزاند،امروز اسرائیل با بمب‌هایی کوچک‌تر اما مرگ‌بارتر، مردم غزه را ذره‌ذره آب می‌کند. تفاوتش فقط در حجم آتش نیست؛ بلکه در حجم سکوت جهانی‌ می‌باشد.

دنیایی که نان را از دهان کودکی می‌رباید و گلویش را با خاکستر بمب می‌بندد، دیگر نمی‌تواند از تمدن و پیشرفت سخن بگوید.امروز غزه معیار آزمایش وجدان‌های بشری است.هر کس که انسان است،امروز باید انتخاب کند؛ یا در صف مظلومین و آزادگان، یا در صف ظالمان و همدستان سکوت‌کرده‌شان.

ما، به عنوان انسان‌هایی که هنوز قلب‌مان برای حقیقت می‌تپد، امروز اعلام می‌کنیم:

در کنار غزه‌ایم

در کنار کودکان بی‌پناهیم

در برابر ظلم ساکت نمی‌مانیم

نه به جنگ، نه به نسل‌کشی، نه به دروغ‌های نهادهای به ظاهر صلح‌طلب.

در پایان، به همه آن‌هایی که هنوز به حقیقت، عدالت و انسانیت باور دارند می‌گوییم:زمان بیداری فرا رسیده. قلم‌ها را بردارید، فریاد بزنید، محتوا تولید کنید، سکوت را بشکنید.

غزه تنها نیست؛ ما در کنار او ایستاده‌ایم.