شاعر و معلم آذربایجانی با «بری باخ» به دنیای کودکان سلام کرد

«بری باخ» تنها یک مجموعه شعر کودکانه نیست؛ بلکه گفت‌وگویی صمیمی میان معلمی است که سال‌ها صدای زنگ مدرسه را با لبخند کودکان شنیده و اکنون با شعر، زنگ دیگری از مهر و تربیت را به صدا درآورده است.

در بخشی از مراسم، هنگامی که غضنفری به یاد پدر فقید خود سخن گفت، سالن در سکوتی عاطفی فرو رفت. او تصویر پدرش را در جایگاه تماشاگران قرار داد و در حالی که چشمانش از اشک برق می‌زد، با کودکان ترانه‌ی «ساری قوش» را اجرا کرد؛ ترانه‌ای که به گفته خودش، «پل میان کودکی، پدری و معلمی» است.

فضای مراسم، آمیخته‌ای از مهر، موسیقی و تربیت بود. کودکانی که همراه با شاعر می‌خواندند، نه‌تنها واژه‌های شعر را بلکه روح احترام و احساس را درک می‌کردند. همان‌گونه که یکی از حاضران گفت: «در شعرهای بری باخ، تربیت از کتاب‌های درسی به قلب کودکان می‌رود.»

تجربه‌های احد غضنفری در آموزش روستایی و اصالت  خاک سرزمین مادری،  ریشه‌های این اثر را شکل داده‌اند. او باور دارد که آموزش مؤثر زمانی اتفاق می‌افتد که زبان کودک و دنیای او جدی گرفته شود. از همین رو، اشعار «بری باخ» به زبان ترکی آذربایجانی نوشته شده‌اند تا کودکان بتوانند در زبان مادری خود، مفاهیم انسانی و تربیتی را لمس کنند.

در جهانی که آموزش گاه از عاطفه دور می‌شود، «بری باخ» یادآور این است که هر معلم می‌تواند با زبان شعر، عشق و هویت را به کلاس بازگرداند. شاید راز تأثیرگذاری این اثر، نه در قافیه‌هایش، بلکه در دلی باشد که آن را سروده است، دلی که هنوز صدای پدر، خنده‌ی شاگرد و پرواز «ساری قوش» را در خود دارد.