بازیگر برای آفریدن یک نقش باید به خودش رجوع کند

علی نصیریان بازیگر پیشکسوت سینما، تئاتر و تلویزیون گفت: یکی از شانس ها و اقبال من در زندگی این بود که توانستم راهی که علاقمند بودم و به آن عشق داشتم را پیدا کنم.

وی با اشاره به علاقه مندی خود به نمایش های سنتی افزود: من با دیدن تعزیه و نمایش های آینی و سنتی در دوران خودم که حتی تلویزیون هم نداشتیم به این کار علاقمند شدم. تعزیه و واقعه کربلا را همه می دیدیم اما اینکه چطور تعزیه بوجود آمد برای من جالب بود. به نظر من تعزیه بوجود آمد زیرا تاثیرگذاری تجسم ، تصویر و نمایش واقعه با نقل و روایت آن فرق دارد.

نصیریان بیان داشت: ما در خیابان شاپور زندگی می کردیم و من در خیابان امیریه در سینما نور فیلم های آمریکایی را بدون دوبله و زیرنویس می دیدم. در آن زمان برای فیلم ها میان نویس می گذاشتند یعنی فیلم را قطع می کردند و درباره آن توضیح می دادند . به همین دلیل هروقت به سینما می رفتم از من سوال می کردند که باسواد هستم تا برایشان میان نویس ها را برایشان بخوانم.

وی ادامه داد: من برای نقش آفرینی ها رجوع می کنم به انگیزه ها و نگاه های خودم و حس علاقه و آفرینندگی که یک بازیگر باید داشته باشد زیرا بازیگر خودش یک نویسنده نمایش و فیلم و فیلمنامه است.به قول رابرت چولی می گفت همانطور که کارگردان با کارگردانی خود متن را می نویسد ، بازیگر هم می نویسد زیرا بازیگر یک خلاق است و تنها یک عامل و اسباب دست کارگردان نیست . درست است که باید به کارگردان توجه داشته باشد و حرف های او را به اجرا درآورد ، بفهمد، گوش کند و گفتگو کند اما به نظر من آفریننده متن بازیگر است.

نصیریان خاطرنشان کرد: اگر بخواهیم به مرحله آفرینندگی نقش برسیم باید به خودمان رجوع کنیم ؛ به جوهر نیرو و قوه و قوت خلاقه که در درون ما است و از آن یاری بطلبیم و نقش را از آن بیافرینیم.

وی ادامه داد: من فکر می کنم هم در تئاتر و هم در سیما استعدادهای بسیار خوبی داریم؛ در تئاتر بازیگر ها و گروه های درجه یک پیدا شده است و به همان مقدار سینمای ما هم بسیار رشد کرده است. وضعیت تئاتر و سینما امروز بهتر از زمان ما است زیرا زمانه عوض شده است. ارتباط جمعی را در نظر بگیرید همه چی وجود دارد درحالیکه در زمان با هیچ چیزی نبود و ما با دست خالی کار می کردیم اما امروز بازیگرها از نظر اطلاعات با دست پر کار می کنند.