در گفت‌وگو با پانا:
انیمیشن ابزاری برای رسیدن به حقیقت فراتر از واقعیت است
تهران (پانا) - میرعلی حسینی، کارگردان انیمیشن کوتاه بی‌اِم‌و ۲۰۰۲ با تأکید بر این‌که پویانمایی می‌تواند مفاهیم انسانی و فلسفی را فراتر از محدودیت‌های واقع‌گرایانه بیان کند، می‌گوید این فیلم برشی از داستانی بلندتر است که ظرفیت تبدیل به سریال یا اثر سینمایی را دارد.
میرعلی حسینی در گفت‌وگو با پانا درباره ایده اولیه فیلم گفت: «ایده بی‌اِم‌و ۲۰۰۲ از برخورد واقعی من با یک ماشین کلاسیک شروع شد. همیشه فکر می‌کردم ماشین‌های قدیمی فقط یک شیء نیستند، بلکه حافظه و زندگی در خود دارند. این فیلم برشی از ایده‌ای بلندتر است؛ فلاش‌بکی به گذشته ماشینی که زمانی نقش و تأثیر مهمی داشته و امروز در سکوت و فراموشی رها شده است؛ قهرمانی خاموش که روزی در میدان بوده است. دغدغه من این بود که نشان بدهم پشت چیزهای فراموش‌شده، گاهی یک زندگی بزرگ پنهان است.»
وی درباره چالش‌های تولید اثر گفت: «چالش اصلی این بود که فیلم داستان‌محور بسازم، نه صرفاً تجربه‌ای بصری. طراحی جزئیات ماشین، فضاهای گذشته، حفظ ریتم روایت و رعایت دقت تاریخی، همگی زمان‌بر بودند. مدیریت زمان و بودجه هم از دشوارترین بخش‌های کار بود.»
این کارگردان درباره رابطه تکنیک و روایت توضیح داد: «تکنیک اهمیت زیادی داشت. سبک غالب من کات‌اوت بود، اما تلاش کردم حرکت‌ها و فضاها از محدودیت‌های این تکنیک تبعیت نکنند. در نهایت به نوعی تلفیق رسیدیم. از مرحله استوری‌بورد تا ساخت استوری‌ریل سه‌بعدی، همه چیز با دقت پیش رفت. با این حال، برای من همیشه داستان و روایت در اولویت بود. نمی‌خواستم مخاطب فقط زیبایی ببیند، بلکه می‌خواستم درگیر موقعیت و حس داستان شود.»
وی در ادامه افزود: «بی‌اِم‌و ۲۰۰۲ برای مخاطب عام ساخته شد، نه فقط برای تماشاگران تخصصی انیمیشن. مهم‌ترین هدفم این بود که بیننده با ماجرا ارتباط برقرار کند و درگیر آن شود.»
حسینی با اشاره به ظرفیت‌های بیانی انیمیشن گفت: «انیمیشن آزاد است؛ از واقعیت فاصله می‌گیرد تا به حقیقت نزدیک‌تر شود. در پویانمایی می‌توان احساسات، خاطرات و مفاهیم انسانی را بدون محدودیت زمان و منطق واقع‌گرایانه بیان کرد. گاهی انیمیشن چیزی را می‌گوید که تصویر واقعی قادر به بیانش نیست. هرچند بی‌اِم‌و ۲۰۰۲ اثری زمینی و ملموس است، اما به‌روشنی با انیمیشن معنا پیدا می‌کند.»
وی درباره جایگاه انیمیشن کوتاه ایران گفت: «انیمیشن کوتاه ایران در سطح اول جهان قرار دارد. فیلم‌سازان ایرانی در جشنواره‌هایی مانند زاگرب، انسی، ونیز و حتی اسکار درخشیده‌اند. نمونه روشن آن فیلم انیمیشن در سایه سرو است که در اسکار اخیر عملکرد درخشانی داشت. مشکل انیمیشن ایران نه در ایده‌پردازی یا کیفیت تولید، بلکه در نبود باور ملی و حمایت پایدار است.»
حسینی بزرگ‌ترین مانع فیلم‌سازان جوان را نبود مسیر مشخص حمایت مالی و نمایش آثار دانست و گفت: «بسیاری از استعدادها پیش از دیده شدن فرسوده می‌شوند. باید شبکه‌های حمایتی و فضاهای تولید در دسترس ایجاد شود تا امکان ارتباط با پلتفرم‌های پخش فراهم گردد. در غیر این صورت بسیاری از فیلم‌سازان یا کنار می‌کشند یا مهاجرت می‌کنند.»
وی درباره مضمون اثر توضیح داد: «بی‌اِم‌و ۲۰۰۲ داستان یک موقعیت است؛ درباره انتقام، انتخاب و ایثار.»
میرعلی حسینی همچنین از تأثیرپذیری خود از برخی کارگردانان مطرح جهان گفت: «تقریباً از هر کارگردان چیزی می‌آموزم. از تیم برتون به‌خاطر نگاه خیال‌پردازانه‌اش به مرگ و زندگی تأثیر گرفته‌ام و کارهای سیلوین شومه، به‌ویژه سه‌قلوهای بلویل، برایم الهام‌بخش بوده است.»
وی در پایان با اشاره به ظرفیت توسعه این پروژه گفت: «بی‌اِم‌و ۲۰۰۲ شروع یک مسیر است و بخشی از داستانی بلندتر. روایت ماجراهای قبل و بعد از آن شب می‌تواند به مجموعه یا فیلم سینمایی تبدیل شود.»
فاطمه آبروش
ارسال دیدگاه