در سوگ رحلت شهادت‌گونه کریمه اهل بیت(س)
قم (پانا) - کریمه اهل بیت و شفیعه روز جزا حضرت فاطمه معصومه(س) بانوی کرامت است که هیچ نیازمندی را از درگاه خود دست خالی بر نمی گرداند.
در فصل برگ‌ریزان، وقتی بادهای پاییزی برگ‌های زرد را بر زمین می‌ریزند، قم در اشک و ماتم فرو می رود.آهی سنگین در سینه این شهر مقدس حلول می‌کند. گویی تمامی غم‌های آسمان و زمین، در حرم فاطمه معصومه(س) جمع می‌شود.
چه سفر غم‌انگیزی بود آن سفر بی‌بازگشت... بانوی جوانی که از دیار یاران رخت بربست تا به زیارت برادر برسد، اما در راه، تیغ غربت و بیماری بر سینه‌اش نشست. هفده روز... فقط هفده روز در قم ماند و سپس، چراغ زندگی‌اش در تاریکی غربت خاموش شد. چه سخت است دوری از برادر در لحظه‌های واپسین! چه دردناک است جان دادن در شهری غریب!
این روزها، در و دیوار شهر را پرچم های سیاه پر کرده است. از هر کوچه و خیابان، بانگ نوحه‌ای برمی‌خیزد. در صحن بزرگ حرم، دریایی از مردان و زنان شیفته آن حضرت به سوگواری مشغولند. سینه‌زنی غم‌انگیز مردان، چونان رعدی بر دل آسمان می‌کوبد. زنان با چشمانی سرخ از گریه، بر مظلومیت بانوی کرامت نوحه می‌خوانند.
پاییز عجیبی است، پاییزی که برگ‌هایش را اشک‌های زائران می‌ریزد. پاییزی که بادهایش، نوحه‌های شکسته را با خود به آسمان می‌برد.
اینجا، در حرم حضرت فاطمه معصومه(س)، هر سنگ و آجر، قصه غربت و تنهایی بانویی را روایت می‌کند که در راه عشق به برادر، جان داد.
اما در میان این همه غم، نوری از امید می‌درخشد؛ نوری که بانویمان با شهادت خود در این سرزمین، در دل‌ها روشن کرد.
قم، این شهر خاکی، با پذیرایی از بانوی آفتاب، به شهری آسمانی بدل شد.ایشان با شهادت خود در این دیار، پیوندی جاودان با دل‌های شیفتگان برقرار کردند.
امروز، پس از قرن‌ها، هنوز هم زائران از راه می‌رسند؛ با پای برهنه، با دل‌های شکسته، با آرزوهای بزرگ و در کنار ضریح نقره ای، زمزمه می‌کنند:
"یا فاطمة المعصومة، اشفعی لنا فی الجنة."
اینک قم، نه یک شهر، که قلب تپنده‌ای است که در سینه ایران و بانگ
"یا فاطمة المعصومة"
اش، تا آسمان‌ها بالا می‌رود.
رحلت مظلومانه بانوی نور و آفتاب حضرت فاطمه معصومه (س) را به عموم شیعیان و محضر مولا و آقایمان صاحب الزمان تسلیت عرض می نماییم.
ارسال دیدگاه