*رستاک شاه‌ولی
«خود معشوق‌پنداری»؛ تجربه‌ای از تئاتر بداهه، مشارکت و گفت‌وگو
تهران (پانا) - پرفورمنس آرت«خودمعشوق‌پنداری»به کارگردانی صادق کندری این روزها روی صحنه است؛ نمایشی متفاوت که نه بر اساس یک نمایشنامه آماده، بلکه بر پایه‌ی تعامل زنده با تماشاگر شکل می‌گیرد. همین ویژگی آن را از بسیاری از اجراهای مرسوم تئاتر جدا می‌کند و فضایی تازه و غیرمنتظره برای مخاطب می‌سازد.
سارا پوردلجو، تنها بازیگر حاضر روی صحنه، با حضوری جسورانه و صمیمی از همان آغاز اجرا دیوار میان مخاطب و بازیگر را می‌شکند و تماشاگر را به همکاری و مشارکت در روند بداهه دعوت می‌کند. این دعوت گاه با استقبال و گاه با مقاومت همراه می‌شود، اما مهارت بازیگر و فضای مشارکتی سالن به‌تدریج همه را مشتاق گفت‌وگو و تعامل می‌کند.
یکی از عناصر جذاب نمایش، بهره‌گیری از تصویر ،صوت و ویدیوآرت است. در جریان اجرا، پرتره‌های متنوعی روی دیوارها جان می‌گیرند که همگی به یک مضمون مشترک اشاره دارند: مفهوم زندگی. این لایه تصویری، مخاطب را به تأمل درباره تجربه‌های زیسته و جایگاه فرد در جامعه فرا می‌خواند. ترکیب ویدیوآرت و بداهه‌گویی، اجرایی چندرسانه‌ای و تجربه‌ای تازه و متفاوت پدید آورده است.
«خود معشوق‌پنداری» بیش از آنکه یک اجرا باشد، شبیه به یک تجربه جمعی است. نمایشی که بر خلاف بسیاری از آثار نمایشی، مخاطب هوشیار و فعال را می‌ستاید و همین مواجهه پرسش‌هایی جدی درباره مرز میان بازیگر و تماشاگر، و نیز میان تئاتر و زندگی واقعی ایجاد می‌کند.
کندری با این اثر به سراغ گونه‌ای از تئاتر رفته که در ایران کمتر مجال بروز داشته است؛ تئاتر بداهه و مشارکتی. همین ویژگی سبب می‌شود تماشاگرانی که یک بار نمایش را دیده‌اند، در تجربه‌ی دوباره با اجرایی کاملاً متفاوت روبه‌رو شوند.
بار اصلی این تجربه بر دوش سارا پوردلجوست. او نه تنها باید به بداهه‌گویی مسلط باشد، بلکه باید نسبت به روان‌شناسی مخاطب و زبان بدن حساس و هوشیار عمل کند. جسارت او در برقراری ارتباط مستقیم با تماشاگر، یکی از مهم‌ترین عوامل موفقیت نمایش به شمار می‌رود.
برای مخاطبانی که به دنبال تجربه‌ای تازه از تئاتر هستند، «خودمعشوق‌پنداری» می‌تواند پیشنهادی هیجان‌انگیز باشد؛ چرا که مرزهای معمول میان اجراگر و تماشاگر را در هم می‌شکند و آن‌ها را در یک تجربه مشترک قرار می‌دهد. همین ویژگی نمایش را به ماجرایی زنده و به‌یادماندنی بدل می‌سازد.
کندری با این اثر نشان می‌دهد تئاتر هنوز می‌تواند بستری برای کشف و تجربه‌های نو باشد؛ جایی که نه صرفاً داستانی روایت می‌شود، بلکه خود زندگی با همه‌ی تردیدها، مقاومت‌ها و نزدیکی‌هایش در لحظه به نمایش گذاشته می‌شود.«خود معشوق‌پنداری» در اصل دعوتی است به مشارکت، گفت‌وگو و بودن با دیگری در فضایی زنده و بی‌مرز.
لازم به ذکر است این اجرا به مدت پنج شب، از ساعت ۱۶ تا ۲۱ در خانه هنرمندان ،گالری استاد میرمیران روی صحنه رفت و پس از آن نیز در فضاهای دیگر، که به‌زودی اعلام خواهد شد، به‌صورت رایگان میزبان مخاطبان مشتاق خواهد بود.
فاطمه آبروش
ارسال دیدگاه