«اوشاق»؛ فریادی هنری بر سکوت جامعه مهاجران

در فضایی تاریک و اندوهبار، سه زن مهاجر، یک زن کُرد و دو زن افغان، زیر نور یک لامپ کم‌توان بازجویی می‌شوند. آن‌ها قاچاق شده‌اند و در راه، کودکی به دنیا آمده است. اما هیچ‌یک مادر بودن را بر عهده نمی‌گیرد. این نقطه آغاز نمایش «اوشاق» است؛ اثری که بی‌پروا به یکی از سیاه‌ترین زوایای جامعه مهاجران پرداخته است.

بازی توانمند بازیگران زن، تماشاگر را با خود به عمق ترس و درماندگی زنان مهاجری می‌برد که نه تنها جان خود، که هویت فرزندانشان نیز قربانی سودجویی قاچاقچیان می‌شود. دیالوگ‌های تکان‌دهنده، سکوت‌های معنادار و نگاه‌های عمیق بازیگران، از این نمایش یک اثر فراموش‌نشدنی ساخته است.

علی اکبر عطاردی کارگردان این اثر در گفتگو با خبرنگار پانا گفت:«هدف از انتخاب این نمایشنامه این است که انسانیت خیلی مهم است.نه هویت، نه زبان، نه ملیت و نه قوم، هیچکدام مهم نیستند بلکه انسانیت مهم تر از اینها می‌باشد و اینکه چرا به وجود آمده‌ایم؟ چرا باید انسان دیگر را اذیت کنیم یا اذیت نکنیم؟، مسئله این است که به دنیا آمدیم تا لذت ببریم..»

این نمایش نه تنها یک اثر هنری، که یک سند اجتماعی است. «اوشاق» به ما یادآوری می‌کند که پشت آمارهای خشک مهاجرت، انسان‌هایی با دردها و آرزوهای واقعی وجود دارند.

در پایان نمایش، وقتی تماشاگران سالن را ترک می‌کنند، این پرسش در ذهن آن‌ها باقی می‌ماند:ما به عنوان جامعه، چه مسئولیتی در قبال این دردهای خاموش داریم؟

«اوشاق» تنها یک نمایش نیست؛ یک دعوت به تفکر و اقدام است. این اثر نشان می‌دهد  که تئاتر می‌تواند نه فقط سرگرم کند، که جامعه را بیدار کند.