درباره مستند «آیدین»؛ درخشش ابدی یک ستاره

مستند «آیدین» به کارگردانی اشکان مهریار از معدود مستندهای ورزشی است که به زندگی یک چهره ورزشی معاصر و جوانمرگ شده پرداخته است. فیلم مهریار، از کودکی آیدین شروع می‌شود، به بلوغ و رشد او در بسکتبال می‌پردازد و تصویری همدلی برانگیز از آیدین نیکخواه بهرامی بسکتبالیست برای تماشاگر می‌سازد. فیلم، ساختاری ساده و گزارشی دارد و بیشتر به یک اثر برای یادبود یک جوان ورزشکار، می ماند تا مستندی که روی پرده برود و جالب است که این فرصت را داشته است.

 با این حال امتیاز فیلم این است که به یک چهره مشهور ورزشی، در زمانه او توجه کرده و کوشیده وجوه مثبت و منفی شخصیت او را بازتاب دهد، اگر چه که فیلم محتاط و دست به عصاست و هم در نقد مدیریت ورزشی و هم نقد بعضی رفتارها و برخوردهای آیدین، آرام پیش می‌رود.

گفتار متن روان و دلنشین فیلم را پرویز پرستویی می‌خواند که حضور و صدای گرمش امتیازی برای فیلم است، بخش مهمی از ارتباطی که تماشاگر با فیلم برقرار می‌کند به واسطه روایت سالم و ساده و اجرای گرم و آرام پرستویی است، برای آنان که روایت‌های تراژیک را دوست دارند، «آیدین» چیز زیادی در چنته ندارد به این دلیل که روی احساسات تماشاگر تمرکز نمی‌کند، می‌کوشد منطقی و بدون افت و خیز پیش برود و بیشتر راوی باشد. راوی بی طرف، و در این موضوع موفق است. تیتراژ پایانی فیلم با حضور بهرام رادان و خسرو شکیبایی و ... بی ربط و بیشتر رمانتیک است تا منطق داشته باشد. استفاده از چهره‌های سینمایی محبوب و ادای دین آنها به ستاره‌ای که حتی در یک فریم از فیلم به علاقه او نسبت به سینما یا بازیگری و هنر اشاره نشده است. از این بابت می‌شود گفت، «آیدین» گاهی به یک فیلم سفارشی خانوادگی پهلو می زند تا اثری درباره ورزشکاری فقید و از دست رفته. در سینمای ایران مستندهای ورزشی فراوانی ساخته شده، بعضی تیم ها را دستمایه قرار داده اند و بعضی در ستایش ورزشکاران بوده‌اند. نکته جالب این که همان طور که در سینمای داستانی، اغلب آثار ورزشی شکست خورده، در سینمای مستند هم این ویژگی وجود دارد و بیشتر این فیلم‌ها، رویکردهایی احساساتی نسبت به قهرمانانی دارند که از دست رفته‌اند.

مستند «آیدین» را می‌شود در فیلیمو و هاشور دید.