شبی که شهادت، شیرین‌تر از عسل شد

سکوت سنگین شب، تنها با زمزمه‌های ملائک شکسته می‌شد. خیمه‌ها در تاریکی محو شده بودند، اما چشمان قاسم(ع) مانند ستاره‌هایی درخشان می‌درخشیدند. وقتی امام حسین(ع) پرسید: "پسرم، می‌خواهی به میدان بروی؟"، پاسخش تاریخ را دگرگون کرد: "أحلی مِنَ العَسَل" شیرین‌تر از عسل. نه از شیرینی دنیوی، که از شهد شهادت در راه حق.

شب ششم محرم، شبی است که جوانی سیزده‌ساله، درس فداکاری را به عالمیان آموخت. قاسم(ع) با همان دست‌های کودکانه‌اش، زره پدر را بست و با همان چشمان معصوم، راه شهادت را برگزید. عجیب نیست که زمین و زمان، هنوز پس از قرن‌ها، بوی عشق را از نفس‌های آخر آن نوجوان شهید به مشام می‌رسانند.

خیمه‌های بنی‌هاشم در آن شب، صحنه‌های عجیبی را به خود دید. از یک سو، زینب(س) که اشک‌هایش را در سینه حبس کرده بود و از دیگر سو، عباس(ع) که شمشیرش را برای فردا تیز می‌کرد. اما قاسم(ع) میان همه، آرام و مطمئن نشسته بود، گویی به مهمانی می‌رود که تمام بهشت در انتظارش است.

"أحلی مِنَ العَسَل" فقط یک عبارت نبود، بلکه مکاشفه‌ای بود از حقیقت ایمان. وقتی مرگ در راه خدا، گواراتر از شیرین‌ترین نعمت‌های دنیا شود، آنگاه است که بشر به کمال واقعی خود رسیده است. قاسم(ع) با این جمله، تمام ارزش‌های مادی را به چالش کشید و نشان داد که عشق به خداوند و اطاعت از امام زمان، برترین شیرینی حیات است.

امشب، ششم محرم است. هنوز هم پس از گذشت قرن‌ها، این سؤال در فضای عالم طنین‌انداز است: آیا ما نیز حاضریم شهادت در راه حق را "شیرین‌تر از عسل" بدانیم؟ آیا می‌توانیم مانند قاسم بن حسن(ع)، با چشمانی باز و دلی مطمئن، به استقبال سرنوشت خویش برویم؟

کربلا همیشه زنده است، چرا که هر سال در ماه محرم، قاسم‌های دیگری پیدا می‌شوند که فریاد می‌زنند:  

"إنَّ الحَیاةَ عِندَنا أَحلی مِنَ العَسَل"

زندگی نزد ما شیرین‌تر از عسل است...