محمدمهدی، شهیدی از جنس سکوت و سربلندی

نام کوچه‌شان «صاحب‌الزمان» بود؛ گویی از ابتدا انتخاب شده بود تا فرزند زمانه‌اش را تربیت کند.
آرام‌آرام، در گرمای ناجوانمردانه‌ی تیرماه، به درِ خانه‌شان رسیدیم؛ به همراه تیم بزرگ آموزش و پرورش منطقه ۱۴ تهران، ریاست منطقه، مسئولین مدرسه، و یقیناً جمعی از فرشتگان!

در این خانه، کسی از دست نرفته بود؛ به‌دست آمده بود. بوی غم نداشت، بوی ایمان داشت، به رنگ نور بود!
واژه‌ها می‌کوشیدند تا خوب بر زبان مادر جاری شوند، تا بتوانند حقّ مطلب را ادا کنند!
اما باز ناتوان بودند!

در این نبرد نابرابر، واژه‌ها شکست خوردند؛ درست همانند رژیم صهیونی که در مقابل هشتادی‌هایی از جنس دهه‌ی ۴۰ و ۵۰، سر خم کردند همانها که تصویر و‌نامشان سال‌ها بر قاب عکس‌های شهرمان و تابلوهای کوچه‌هایمان نصب بود همان‌ها که عاجزانه خاطرات آن مردان عجیب را در سکوتی بی‌پایان فریاد می‌زدند، و باز عاجز بودند از گفتن آنچه اتفاق افتاده بود...

اما امروز، خانه‌ای را دیدم که سکوت دیوانه‌وارش از داستانِ پسر ۲۳ ساله‌ای روایت می‌کرد که افسانه‌ها را زندگی کرده بود؛
محمدمهدی یعقوبی‌زاده، فرزند خلفی که حالا کنار سرداران شهید، کودکان بی‌گناه این جنگ ۱۲ روزه، و تمام شهدای تاریخ معتبر و کم‌نظیر ایران‌زمین، جا خوش کرده است.

مادرش می‌گفت: محمدمهدی هیچ‌گاه دوست نداشت اسمش بر سر زبان‌ها بیفتد.
تلاش و اعتبارمان نهایتاً مادر جوان و عجیب‌تر از شهیدش را مجاب کرد به آنکه تنها بنویسیم: محمدمهدی یعقوبی‌زاده، شهیدی که در سکوت پرواز کرد...

غبطه هم کم است مقابل چنین مادران و فرزندانی...
این‌ها قبله‌اند، قبله‌ای که خدا را و قرآن را آن‌گونه که هست، زندگی کردند و من امروز، خانه‌شان را شادترین خانه، و آدم‌های حاضر در آن خانه را مسرورترین آدم‌های زمین دیدم.

خوب دیدم، خوب شنیدم، و استشمام کردم بوی شهید را، و بوی تواضع و شجاعت و غرور راو تمام‌قد تعظیم کردم مقابل مردم سرزمینم، مردمانی که جنس‌شان از خورشید است، و هیچ ترس و هیچ دشمنی نمی‌تواند آنان را  به زانو  دراورد..

طبق فرمایشات رهبر عزیزتر از جان‌مان:«این ملت تسلیم نخواهد شد و تسلیم نخواهد شد.» زیرا که محمدمهدی‌های زیادی دارد. و به قول سردار شهیدمان، حاج قاسم: بیا، ما حریف شما هستیم.