پُشتِ حجابِ عبادت!

باید فهمید این حقیقت را که همه عالم پر است از اشارت ها که اگر فهم کنیم به بشارت ها خواهیم رسید. آنان که به غفلت چشم می گردانند و بی فهم نشانه ها گم می شوند را نمی توان در شمار بهره مندان بشارت ها یافت. همه چیز حساب و کتاب دارد.

به قول استاد صفائی حائری(ره)،" ما هنگامى که به مرگ، به بن ‏بست، به نقص در اموال و انفس مى رسیم، رنج می ‏بریم و اگر نشکنیم، صبورى مى کنیم، اما بهره بر نمی داریم و نمی ‏آموزیم. ما از شکستن لیوان محبوب غصه مى خوریم که شکست و درس نمى گیریم که شکستنى بود، نمی ‏شد بر آن تکیه کرد و به آن دل بست." دل می بندیم و چون می شکند، می شکنیم و نمی توانیم دلبستگی هامان به همان خرده شکسته ها را هم مدیریت کنیم حال آنکه باید با فهم ظرافت ها گره دل را از شکستنی ها باز کنیم.

دیده را از محدودها بگیریم که خداوند انسان را نامحدود آفریده است. تکیه او به شکستنی ها او را محدود و افتادنی می کند. زیبا می گفت استاد که،" تو با شناخت ارزش خودت و با مقایسه محرّک‏‌ها و مؤثرهایى که تو را همیشه راه می ‏اندازند و شاد و یا رنجور مى ‏کنند، با قدر و ارزش خودت، در برابر کشش ‏ها و حالت‏ هاى طبیعى خودت مى ‏ایستى و حساب مى کنى، که چرا خودت را براى این هایى که براى تو بوده ‏اند، فدا کرده ‏اى. و چرا از صبح تا شام، به خاطر آدم‏ هایى مثل خودت و یا دنیایى پایین ‏تر از خودت، دویده ‏اى.

انسان با مقایسه محرّک ‏ها با خودش، از بند آن‏ها آزاد مى‌شود و بت هایش را مى ‏شکند." این البته محصول تفکر است. همان که یک ساعتش را برابر و حتی برتر از 70 سال عبادت شمرده اند. دلیلش هم روشن است. گاهی عبادت خود حجاب می شود، محافظ می شود برای غرور فرعونی ما. دور می‌کند عابد را از عبودیت. نتیجه اش هم معلوم است. نمونه اعلای آن را در ابلیس می بینیم وقتی عبادت چند هزار ساله اش، او را به عبودیت، بیمه نکرد از هفتاد سال چه کاری ساخته است؟ یک ساعت تفکر که انسان را به شناخت برساند نتیجه اش می شود این که بت ها را می شناسد و می شکند. به آزادی می رسد در عبودیت که راه را برای رسیدن به مقام عظمای خلیفه الهی باز می کند. مقامی که خاصِ انسان است. هوشیار باشیم و اشارت ها را چنان دریابیم که به فهم بشارت ها برسیم....

کارشناس رسانه