روز امید، آغازی بر پویایی و نشاط معنوی

ایام جشن نیمه شعبان به خوبی گذشت و در سراسر کشور بخصوص استان قم که مسجد مقدس جمکران در آن قرار دارد، مراسمات جشن و سرور سالروز میلاد امام زمان(عج) از شور و نشاط بیشتری برخوردار بود.
وقتی در مسیر پیاده روی 7 کیلومتری بلوار پیامبر اعظم(ص) که از حرم مطهر حضرت معصومه(س) شروع می شود و تا عمود 101 در نزدیکی میدان سلام مسجد جمکران پیش می رود، قدم می گذاری، چهره ها را پر از نشاط و امید می بینی! بر خلاف این روزها که خیلی ها دغدغه های مختلف دارند اما در این مسیر، انگار گلواژه انتظار برای رسیدن به یک مقصد ارزشمند است که غنچه امید را بر گل های لبان هر عاشقی می شکوفد.
پیشاپیش تو افرادی حرکت می کنند که مدل لباس هایشان نشان می دهد از شهرهای دیگر، نه بلکه از کشورهای دیگرند. پرچم های رنگی خودشان را در دست دارند، عکس حاج قاسم را بر سینه می فشارند و انگار نه انگار که ریزش باران رحمت الهی و وزش باد شدید، مدل لباس و ظاهرشان را بر هم می زند. همین طور تند تند ذکر گویان به سمت مسجد می روند تا با رسیدن به سکوی یار غایب، به آرامش برسند.
موکب دارها خود قصه ای دیگر دارند. قصه ای بی غصه! از جیب خود پول و وقت و حوصله می گذارند، ارزاق و مایحتاج و انواع پذیرایی آماده می کنند و با کمال احترام به زائران خسته ای که از کشور خودشان هم نیستند، معلوم نیست از کدام شهر و دیارند و اکنون در مقابلشان صف کشیده اند، تقدیم می کنند. حال این پذیرایی، سیب زمینی سرخ کرده، سیب زمینی آب پز، برنج و خورشت، ساندویچ فلافل یا هر چیز دیگری که باشد، سهم عاشقی آنها به حضرت حجت است که اینگونه ادا می کنند.
گفتنی ها در وصف آنچه که در این چند روز گذشت، بسیار است. همه آنچه را که دیدیم و شنیدیم، از عشق، نمی توان با قلم عاجز وصف کرد. فقط همه را در واژگان عشق، امید، انتظار، نشاط و پویایی و منجی می توان دید.
محفلی هم بود از جنس همدلی که به همراه تعدادی از اعضای مجلس دانش آموزی دختران توفیق حضور در آن را یافتم. مراسم جشن هیات حضرت صاحب الزمان(عج) که دلیل برگزاریش، دانش آموزانی بودند که از حدود 24 سال قبل در دبیرستان شاهدی به همین نام، هیات را پایه ریزی کرده و بجز یک سال کرونایی هر سال در شام نیمه شعبان گردهم جمع می شدند.
غرض، روایت گزارشی مراسم نیست که البته در وقت خود منتشر شد. هدف توصیف صفا و صمیمیتی است که در میزبانان موج می زد. همه با همدلی و مهربانی و عشق دور پرچم حضرت حجت(عج) گرد هم آمده بودند تا به پاس جشن و سرور میلاد، دمی نیز میزبان معلمان و همکلاسی های قدیمی خود باشند. نشاط شان از اوج فریادهای شادی و در آغوش گرفتن هم، مشخص بود.
کاش می شد ما نیز وقتی دور هستیم، به پاس آنچه از ایام امید و انتظار فراگرفته ایم، فریادهای شادی را در مجموعه خودمان که دغدغه اش تربیت اجتماعی است، تا آسمان بلند کنیم و اعلام کنیم با توکل بر خدا هیچ نیرویی نمی تواند بزم باصفای ما را از واقعیت به مجاز و از شادی و نشاط اجتماعی به پستوی انزوا بکشاند؛ به امید آن روز.
نائب رئیس مجلس دانش آموزی دختران استان قم