مستند «عزیز»؛ در ستایش زنان

مستند «عزیز» یک شخصیت محوری دارد: زنی که نام فیلم از او وام گرفته شده، مظهر و نماد زندگی دشوار است. اما آنچه بخش مهم فیلم است، نمایش جزئیات زندگی او و ارتباطی است که با صدیقه دخترش و ضحی نوه‌اش دارد. عزیز در مواجهه با خانواده‌اش معنا می‌شود. فیلم، با یک بحران تازه در زندگی عزیز شروع می‌شود: لوله ترکیده، مسئله‌ای جدید در زندگی پر از مشکل مادر خانواده است. مادری که مهرش بسیار زیاد و حضورش در خانه، ستون و نماد حفظ خانواده است.

تماشای مستند «عزیز» در این روزها که جامعه و مردم درگیر مشکلات فراوان است، از چند منظر قابل توجه و بررسی است. فیلم نمایشگر قدرت زنانه است، هیچ یک از شخصیت‌های مرد فیلم به اندازه عزیز، قوی و مقتدر نیستند. حتی به نظر می رسد ضحی نوه جوان او می‌تواند در آینده مانند او مقتدر و مستقل باشد. مستندساز با حضور به موقع در لحظه‌های حساس زندگی شخصیت اصلی فیلمش، توانسته مدارک تصویری مناسبی جمع آوری کند و بحران‌های زندگی عزیز را به نمایش بگذارد. جستجو برای یافتن حسین یا تلاش برای پیدا کردن خانه مناسب، بخشی از این تصاویر ناب است که به فیلم وجه مستندگون بخشیده است.

«عزیز» به دلیل حضور یک کارگردان زن پشت دوربین، به خوبی توانسته احوال مادر- زن را ثبت کند. «عزیز» ادای دین به زنان ایرانی است، زنانی که از طبقه برخوردار جامعه نیستند، اما قدرت تاثیر گذاری بر خانواده و محیط اجتماع را دارند. «عزیز» بخشی از زنان ایرانی را به تصویر می‌کشد که به دلایل مختلف کمتر دیده شده و نادیده انگاشته می‌شوند اما ستون یک خانواده و منبع شور و انرژی هستند. قهرمانانی که وجوه شخصیتی مختلف دارند، فرشته نیستند اما همچون فرشته برای حفظ خانواده تلاش می‌کنند.

کارشناس سینما