«پدرم ایران، مادرم ایران»؛ قهرمانانی برای فراموش‌نشدن

مستند «پدرم ایران، مادرم ایران» به کارگردانی رضا عاطفی موضوعی دارد که بسیاری از ما کمتر، نسبت به آن شناخت داریم. شهدای بهزیستی، که اغلب کم سن و سال بوده‌اند، بخشی از تاریخ سال‌های دفاع مقدس هستند که درباره آن کمتر صحبت شده است. فیلم رضا عاطفی که ساختاری گزارش گونه دارد با سؤال فیلم‌ساز شروع می‌شود و به جستجویی ختم می‌شود که هدف آن یافتن نشانه‌ها و ردی از نوجوانانی است که در دهه شصت، از پرورشگاه به جبهه رفته و اغلبشان شهید شدند.

«پدرم ایران، مادرم ایران» اگرچه نمی‌خواهد اشک انگیز و احساساتی شود، روایتش را بر جستجو، کشف و مصاحبه استوار کرده و پای حرف‌های آدم‌های مختلف می‌نشیند اما عمیقاً تلخ و احساسات برانگیز است. تلخی فیلم از سرنوشت دردناکی است که تعدادی از این شهدا داشته‌اند و غربتی که در طول تاریخ سی‌ساله،دچارش بوده‌اند. فیلم رضا عاطفی اگرچه کاستی و ضعف‌هایی دارد، اما اثری است که مخاطب تا انتها آن را دنبال می‌کند. فیلم با نمایش رزمنده‌هایی که روزگاری در بهزیستی بوده‌اند یا گفتگو با خانواده آن‌ها مرجعیت یافته و اطلاعاتی دست‌اول به تماشاگرش می‌دهد.

«پدرم ایران، مادرم ایران» وجهی تازه از زندگی کودکان و نوجوانانی که در بهزیستی زندگی می‌کنند، ارائه می‌دهد. فیلم نه تنها ادای دین به این قهرمانان فراموش‌شده است که اثری است در ستایش وطن، شجاعت و آزادی. «پدرم ایران، مادرم ایران» که در قالب طرح «اکران حقیقت» به‌صورت آنلاین اکران شده، تولید مرکز گسترش سینمای مستند، تجربی و پویانمایی است.

*کارشناس و منتقد سینما