از نهضت سوادآموزی تا مدیریت مدرسه در گفت و گو با یک مدیر مدرسه خانم؛
آموزشیار در درجه اول باید یک روانشناس خوب باشد
ساری (پانا) - مدیر مدرسه‌ای در هادی‌شهر که پیش از این آموزشیار نهضت سوادآموزی بوده، این نهضت را چراغ روشنی‌بخش سیاهی‌های بی‌سوادی می‌داند و تأکید می‌کند که آموزشیار در درجه اول باید یک روانشناس خوب باشد که بتواند ارتباط برقرار کند و فرد را قانع کند که ساعت و روزش را به بطالت نخواهد گذراند.
ماه‌منیر شیرکُش امیری، مدیر مدرسه دخترانه شهید سلیمان‌نژاد منطقه کله‌بس هادی‌شهر در شهرستان بابلسر است که کارش در نهاد تعلیم و تربیت را از نهضت سوادآموزی آغاز کرده است. او سوادآموزی را تشکیلاتی معرفی می‌کند که قدم‌های مفیدی در افزایش آگاهی و دانش جامعه ایران برمی‌دارد و امیدوار است که ارزش کافی و لازم در این روزگار برای آن قائل شویم و به بی‌سوادان بیاموزیم که داشتن یک جامعه باسواد برای بیرون کشیدن گلیم خود از آب و محتاج نبودن به دیگران امری لازم و ضروری است.
شیرکش امیری در سال ۱۳۸۲ با شرکت در آزمون اداره آموزش و پرورش وارد نهضت سواد آموزی شد و فعالیتش را به عنوان آموزشیار مراکز محلی در روستای اوچاک‌سر بابلسر آغاز کرد. «ما در مراکز یادگیری محلی، علاوه بر آموزش پایه‌های مقدماتی، تکمیلی، پایانی و پنجم به آموزش گلدوزی، خیاطی، قلاب‌بافی و هر فعالیتی که برای زندگی بهتر زنان نیاز بود نیز مشغول بودیم. علاوه بر این، یک دوره کلاس‌های پیگیر هم در این مراکز برگزار می‌شد که شامل افرادی بود که دوره‌های مقدماتی و تکمیلی را گذرانده بودند. این افراد، زنان باسوادی بودند که قادر بودند کتاب‌های نهضت را مطالعه کنند، خلاصه‌نویسی کنند و به ما تحویل دهند و سپس دوره‌ها را بگذرانند.»
او تعریف می‌کند که پس از گذشت بیش از یک سال فعالیت در کلاس‌های مقدماتی، تکمیلی و پنجم، مسئولان استانی از کلاس‌ها بازدید کردند.«همزمان با انجام این بازدید، سوادآموزان در حال دادن امتحان ریاضی بودند و با توجه به آگاهی‌ای که طی این مدت به‌دست آورده بودند توانسته بودند مسائل ریاضی را به‌صورت شفاهی برای اساتید توضیح دهند که این اتفاق توجه بازدیدکنندگان را به خود جلب کرد.»
همین اتفاق عاملی شد تا شیرکش از سوی اداره آموزش و پرورش به‌عنوان راه‌بر آموزشی انتخاب شود و در این سمت، از کلاس‌های بهنمیر، بابلسر و فریدونکنار و همچنین روستاها بازدید کند و مراتب را به اداره آموزش و پرورش اطلاع دهد: «زمانی راهنمای تعلیماتی بودم و در کاله برای سرکشی از کار یک آموزشیار رفتم و دیدم دارد گریه می‌کند و علت را پرسیدم. گفت من در تک تک خانه‌ها را زدم و هیچ‌کس قبول نکرد بیاید و هیچ سوادآموزی اینجا نیست و شما آمدید. با هم می‌رفتیم در خانه‌ها و اول با شوخی و خنده وارد می‌شدیم و بعد راضی‌شان می‌کردیم. کلام معجزه می‌کند. با کلام و نوع برخورد می‌توان محکم‌ترین حرف‌ها را مؤدبانه با لبخند زد و انعکاس مثبت آن را دید.»
شیرکُش از حضورش در نهضت سوادآموزی به عنوان دورانی طلایی یاد می‌کند و در کنار تمام تجربیات لذت‌بخشی که طی حضور در نهضت سوادآموزی برایش باقی مانده است از لحظات سخت آن نیز یاد می‌کند: «برای شناسایی سوادآموزان در تمام این سال‌ها، باید محله به محله روستاهای مورد نظر را بررسی می‌کردیم و در تک تک منازل را می‌زدیم. اگر شوهرانشان بودند به عنوان مثال می‌گفتند خانم من باسواد شود که چه اتفاقی بیفتد؟ حالا آمد و تا کلاس پنجم هم درس خواند، بعد چه اتفاقی می‌خواهد بیفتد؟ می‌تواند ادامه تحصیل دهد. ما توضیح می‌دادیم که باسوادی چه تأثیری در زندگی و روابط با همسر و خانواده و بچه‌ها دارد. علاوه بر اینکه حروف الفبا و ریاضیات به او یاد می‌دهیم، مهارت‌های اساسی زندگی و نحوه همسرداری و رفتار با بچه را به او آموزش می‌دهیم تا تمایل بچه‌ها به اینکه زمان بیشتری را با خانواده بگذرانند، بیشتر شود. با قول به همسر آن خانم، راضی‌اش می‌کردیم.»
او تأکید می‌کند که آموزشیار در درجه اول باید یک روانشناس خوب باشد که بتواند ارتباط برقرار کند و فرد را قانع کند که ساعت و روزش را بطالت نخواهند گذراند. مطمئن شود که حضور در کلاس به نفع خانواده اش است.
ماه‌منیر شیرکُش امیری پس از 7 سال فعالیت در نهضت، در اداره آموزش و پرورش استخدام شد و چند سال به‌عنوان معلم کلاس اول ابتدایی به فعالیت پرداخت. اکنون 4 سال از آن زمان گذشته است و او مدیر مدرسه است.
مدیر مدرسه شهید سلیمان‌نژاد، آرزو می‌کند که با آگاهی دادن و آموزش‌های درست و کارساز دیگر هیچ بی‌سوادی در ایران وجود نداشته باشد و تأکید می‌کند که اقدامات نهضت سوادآموزی چراغی برای روشن شدن سیاهی‌های ناشی از بی‌سوادی است.
خبرنگار: خورشید تیموری راد
ارسال دیدگاه