دختری که محدودیت های جسمی مانع رسیدن به آرزوهایش نشد

تهران (پانا) - روز سوم دسامبر مصادف با ۱۲ آذر از سوی مجمع عمومی سازمان ملل متحد به عنوان روز جهانی معلولین انتخاب شده است. امروزه بیش از پانصد میلیون نفر به دلیل نقص در سیستم مغزی، جسمی و حسی از معلولیت رنج می‌برند. 

آتنا محمدی ها، ورزشکار تیم ملی جوانان پرتابگر نیزه و وزنه، یک جوان 17 ساله است که محدودیت های جسمی ناشی از معلولیتش مانع رسیدن به خواسته ها و آرزوهایش نشده است. او در گفت و گو با پانا از مسیر پرفراز و نشیب ورزشکار حرفه ای شدنش صحبت می کند.

در ابتدا از فعالیت های حرفه‌ای خودتان بگویید و اینکه هم اکنون چه فعالیتی دارید؟

من از ۱۰ سالگی ورزش را شروع کرده‌ام و دوران ورزش حرفه ای من با شنا آغاز شد و از آنجایی که من برای پارالمپیک و قهرمانی تلاش می کردم، متوجه شدم که شنا برای بانوان ایرانی مسابقات بین المللی ندارد به همین دلیل آن را رها کردم. در ادامه در کنار خانم سعیده ریاضی، رشته‌قایق رانی را آموزش دیدم. قبل از قایق رانی هم رشته های مچ اندازی بانوان، سنگ نوردی و تیر اندازی با تپانچه را تجربه کرده بودم که نتایج موفقی داشت، اما من را به تنهایی راضی نمی کرد. در رشته قایقرانی با ۸ ماه تمرین توانستم وارد اردوی تیم ملی شوم و به مدت یک سال هم در اردوها پارو بزنم. در انتخابی مسابقات آسیایی تایلند، بعد از ثبت رکورد، پزشک بین المللی کلاسبند متوجه کوتاهی دست چپ‌ام و معلولیت آن شد و برای دستم معلولیت را ثبت کرد و دیگر نتوانستم قایق رانی را که علاقه‌ام بود، ادامه دهم. بعد از خروج از اردوها به مدت ۹ ماه ورزش نکردم تا وقتی که با کمک و پیگیری های مربی و ورزشکار تیم ملی شنا «آقای سید شورش دلپسند» به رشته پارادومیدانی معرفی شدم. پیگیری ها و کمک های ایشان باعث شد که دوباره با رویای پارالمپیک اما این بار در رشته پرتاب حاضر شوم. به کمک آقای دلپسند با مربی کنونی‌ام، آقای سید جواد موسوی آشنا شدم و الان حدود ۱ سال و نیم است که با تمام توان در رشته پرتاب نیزه و وزنه برای کسب رکورد المپیک می جنگم. به دلیل شیوع کرونا همه مسابقات ما عقب افتاد و من نتوانستم رکورد خودم را در جوانان به ثبت برسانم. در این مدت با تلاش های خودم، مربی‌ام و حمایت خانواده توانستم به رکورد قهرمانی آسیای جوانان برسم.

شرایط جسمی تان تا چه اندازه به شما احساس محدود بودن برای رسیدن به خواسته های تان می دهد؟

معلولیت یک سری شرایط را سخت تر و متفاوت تر می کند اما محدودیت نیست، چون هر چقدر هم معلولیت باشد باز این تلاش و اراده و باور انسان است که او را به خواسته‌ و رویاهایش می رساند، نه اعضای بدنش. فقط کافی است خودمان و رویاهایمان را از صمیم قلب باور کنیم. مسیر من در زندگی حرفه ایم پر از چالش و سختی است، اما با قدرت ادامه می دهم و تا نرسیدن به رویاهایم دست از تلاش بر نخواهم داشت. افراد دارای معلولیت برای اثبات خودشان به جامعه باید همواره در رسیدن به موفقیت در تکاپو باشند و یک فرد معلول به راحتی می تواند الگوی خوبی برای جامعه باشد.

از موانع پیش روی خودتون برای رسیدن به مرحله تیم ملی بگویید.

درباره موانع رسیدن به مرحله تیم ملی دقیق نمی توانم چیزی بگویم چون هرکسی که رکورد ورودی تیم را بزند می تواند جواز عضویت تیم ملی را کسب کند و این امر برای هر کس متفاوت است.

اهداف آینده شما در این رشته چیست؟

هدف من در اولین مسابقه، جابجایی رکورد به نام خودم است، اما با توجه به اینکه رکورد طلای جوانان را دارم با یک تمرینات مازاد طراحی شده توسط مربی‌ام برای کسب رکورد بزرگسالان پارالمپیک ۲۰۲۱ توکیو تلاش می کنم که ان‌شاءالله به عنوان کوچکترین المپین ایران بتوانم وارد این مسابقات بشوم و این اتفاق بزرگ را برای اولین بار در ایران رقم بزنم که ورزشکاری با ۱۷ سال سن وارد مسابقات پارالمپیک شود و رکورد بزرگسالان را بزند. من می خواهم برای افرادی مثل خودم به فردی الهام بخش تبدیل شوم‌.

در انتها پیام تان به افرادی که دارای معلولیت جسمی هستند؛ چیست؟

ما فقط یک بار زندگی می کنیم و وظیفه داریم به رسالت وجودمان پایبند باشیم. درست است که در مسیر موفقیت سختی های زیادی وجود دارد و در این راه می توان خسته شد، اما نباید رها کرد. در آخر تشکر ویژه می کنم از آقای سید شورش دلپسند که در تمام لحظات سختی ها و چالش ها کنار من هستند تا ذهنم درگیر مشکلات نباشد و قدردان تمام تلاش ها و پیگیری هایشان هستم و همچنین مربی عزیزم آقای سید جواد موسوی که با تلاش بسیار و در کم ترین سطح امکانات و شرایط بسیار سخت یک لحظه هم سست نشدند و همیشه برای موفقیت کنار ورزشکاران هستند و با امید و انگیزه، علم‌شان را در اختیارمان قرار می دهند، تشکر می کنم. همچنین خانواده‌ام که با تمام سختی ها در کنارم هستند و واقعا بار سنگینی را در جهت تمرینات من برای رسیدن به اهدافم متحمل شدند و در راس خانواده، مادر عزیزم است که بر دستانش بوسه می زنم. همه ما انسان ها باید به این جمله باور قلبی داشته باشیم که خواستن همان توانستن است و هنگامی که خداوند رویایی را در وجود ما آشکار می سازد پس قطعا توانایی رسیدن به آن را نیز در وجودمان دیده است.

*مینو سادات آقائی نژاد، دانش آموز خبرنگار منطقه۱۰