دل‌های آسمانی پشت پنجره فولاد

فولاد از دست مردم، گرما می‌گیرد و هر انگشت، قصه‌ای دارد از تردید و ایمان؛ پنجره کوچک است اما وسعتش تا دل آسمان‌های آرزو کشیده شده است.

قدیمی‌ها می‌گویند اینجا بی‌هیاهوترین اعتراف‌های عالم شنیده شده است. هر که آمد با باری از آرزو، هر که رفت با نشانه‌ای از امید؛

در هر روزنه، هزار راز و در هر قطره، اشک نوری است که از میان این پنجره فولاد می‌گذرد و راهش را تا دستان آقا پیدا می‌کند. خادمان آستانش آموخته‌اند که پنجره فولاد نه فقط دریچه‌ای به حریم علی ابن موسی الرضا(ع) گشوده، که پناهی برای تمام زخم‌ها و خستگی‌ها است.

در شریان این فولاد، جریان هزار سال اشتیاق است، فولاد زنده است با اشک، با آه، با سجده‌های نجوا شده در دل شب؛ گر حافظه شهر این پنجره‌ها فقط تاریخ نیستند، پنجره فولاد، شریک همه شب‌بیداری و دعاهای سر به مهر مانده است.

هنوز که هنوز است، پنجره‌های قدیمی مانند وجدان بیدار گذشته شاهد غم‌ها و امیدند. لابه‌لای کاغذهایی که از قرن‌ها پیش به جا مانده می‌شود فهمید که پنجره فولاد نه فقط تصویری امروزی که آرام‌آرام از دل تاریخ، جان گرفته است.

اسناد، گواهی می‌دهند که این پنجره همواره امانتدار عهد و آرزو بوده است. در هر گوشه حرم، هزار پنجره است و هر کدام مسیری به سوی حریم امام مهربان دارد اما فقط پنجره فولاد است که به وسعت تمام دل‌های شکسته، راه گشوده تا حضرت هنوز صدای سلام‌ها جاری است.

سلام از پشت همه‌ پنجره‌ها زیبا است اما دل‌هایی که از این پنجره فولاد، رو به حضرت علی ابن موسی الرضا(ع) نجوا می‌کند، انگار خودشان را رو به آسمان کرده‌اند:  السلام علیک یا علی ابن موسی الرضا(ع).