پانا گزارش می‌دهد؛
عشق به وطن خاموش نمی‌شود؛ همه از «ای ایران» گفتند، اما او یک جور دیگر گفت / فیلم
محمد سریر، محمد نوری، محمود کریمی و روایت جاودانگی یک سرود
تهران (پانا) - در روزهایی که «ای ایران» دوباره به شعاری ملی و احساسی بدل شده و حتی از زبان مادحین مذهبی در برابر رهبر انقلاب شنیده می‌شود، تصویری از محمد سریر، آهنگساز این ترانه ، با وجود ابتلا به آلزایمر، جهان را تکان داد؛ ملودی ماندگار وطن، هنوز زیر انگشتان او می‌جوشد و می‌تراود.
این روزها شاید کمتر قطعه‌ای مثل «ای ایران» توانسته باشد چنین یکپارچه و پرشور، روح ملی را تحت تأثیر قرار دهد. سرودی که سال‌هاست بخشی از حافظهٔ تاریخی ما ایرانی‌هاست، حالا دوباره به نماد همبستگی و هویت بدل شده است؛ از زمزمه‌های مردمی گرفته تا بازخوانی متفاوت آن توسط حاج محمود کریمی در محضر رهبر انقلاب.
اما در میانه‌ٔ این بازگشت باشکوه، ویدئویی از محمد سریر، آهنگساز این قطعهٔ ماندگار، احساسات عمیقی را در دل میلیون‌ها ایرانی برانگیخت. سریر، در ۸۱ سالگی و با وجود ابتلا به آلزایمر، هنوز نت‌های سرود وطنش را فراموش نکرد، در حالی که حافظه‌اش او را ترک کرده، انگشتانش بر پیانو ملودی‌ای را می‌نوازند که او سال‌ها پیش ساخت و با صدای جاودانهٔ محمد نوری در قلب ملت ایران نشست.
این لحظه، تنها یک اجرای ساده نیست؛ بلکه روایتی است از پیوند جاودانهٔ «موسیقی، حافظه و وطن»، وقتی همه چیز از یاد می‌رود، هنوز وطن هست. هنوز موسیقی هست. هنوز ای ایران هست...
شعر اصلی این قطعه، سرشار از مضامین وطن‌پرستانه و عاطفی‌است:
«در روح و جان من می‌مانی، ای وطن...
به زیر پا فتد آن دلی که بهر تو نلرزد...
...بمان که تا ابد هستیم، به هستی تو بسته...»
در خرداد ماه امسال، درست پس از تمام شدن جنگ ۱۲ روزه ایران و رژیم صهیونیستی این قطعه جان تازه‌ای گرفت. محمود کریمی، مداح نام‌آشنای آیینی، نسخه‌ای تازه از این سرود را بازخوانی کرد. شعری که با حفظ ساختار اصلی، مضامین مذهبی و انقلابی را به آن تزریق کرد:
«ای میهن خدایی، صحن امام رضایی
ایران ذوالفقار و ایران عاشورایی...
تو سربلند و پیروز در کل عالمینی
تا وقتی با تو باشد این غیرت حسینی»
تغییراتی که کریمی در این بازخوانی ایجاد کرد، بازتابی از پیوند پررنگ امروزین میان مفاهیم دینی، هویتی و ملی بود. این نسخه از «ای ایران» نه‌تنها در فضای رسمی مورد توجه قرار گرفت، بلکه بسیاری از مردم نیز آن را به‌عنوان روایتی تازه از عشق به وطن پذیرفتند؛ عشقی که از موسیقی محمد سریر آغاز شد، با صدای محمد نوری به اوج رسید و حالا با واژگان حاج محمود کریمی جان تازه‌ای گرفته است.
در روزگاری که شاید وطن‌دوستی در هجوم بحران‌ها و دغدغه‌های روزمره کمرنگ‌تر به نظر برسد، یک پیرمرد آلزایمری، از میان سکوت و فراموشی، باز هم ملودی ایران را می‌نوازد و این، شاید بلندترین فریاد وفاداری باشد؛ فریادی بی‌کلام، اما عمیق، از ژرفای جان.
فاطمه آبروش
ارسال دیدگاه