عاشورا از نگاه یک دانش‌آموز؛ درسی فراتر از اشک و اندوه است

 هنگامی که ماه محرم فرا می‌رسد، تحولی خاص در همه جوانب زندگی رخ می‌نماید. مدرسه ما نیز با تزئینات ویژه‌ و برگزاری مراسم روضه‌خوانی و مداحی، حال و هوایی معنوی به خود می‌گیرد. حسینیه سر کوچه ما نیز همواره مملو از جمعیت است و مردم با پوشیدن لباس سیاه، جلوه‌ای دیگر به شهر می‌بخشند.

در روزهای ابتدایی محرم، مدرسه ما نیز شاهد برگزاری برنامه‌هایی است. دانش‌آموزان در زمان زنگ تفریح، درباره حضور خود در هیئت‌ها و شنیده‌هایشان به گفتگو می‌پردازند و بسیاری از آنان در مراسم هیئت‌ها مشارکت می‌کنند. ما نیز که در مدرسه حاضر هستیم، از دانش‌آموزان دیگر جویا می‌شویم و آنان تجربیات خود را برای ما بازگو می‌کنند.

به یاد دارم که سال گذشته، در روز تاسوعا، هنگامی که کلاس ما مشغول درس خواندن بود، نیمی از دانش‌آموزان غایب بودند؛ چرا که به هیئت رفته بودند. معلممان با سعه صدر بیان داشت که اشکالی ندارد، زیرا آنان نیز به نوعی در حال یادگیری هستند. سپس ایشان برایمان از حضرت ابوالفضل (ع)، شجاعت ایشان و دفاع از حرم امام حسین (ع) سخن گفتند که بسیار تاثیرگذار بود.

پس از آن، با فرا رسیدن روز عاشورا، همه چیز دگرگون می‌شود. تلویزیون به طور مداوم به پخش مراسم مربوط به این روز می‌پردازد. ما نیز در کنار خانواده در منزل به تماشای آن می‌نشینیم. مداحان می‌خوانند، زنجیرزنی و طبل‌نوازی برپاست و گاهی نیز به هیئت مراجعه می‌کنیم. نماز ظهر عاشورا نیز از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است و همگان گرد هم می‌آیند و به اقامه نماز می‌پردازند.

معلم‌مان همواره تاکید می‌کرد که این عزاداری‌ها صرفاً برای گریه کردن نیست، بلکه برای آموختن قدرت و ایستادگی در برابر حق و مبارزه در راه آن است. ما نیز تلاش می‌کنیم این آموزه‌ها را فرا گیریم تا در آینده، همچون شهدا باشیم. به ویژه هنگامی که یاد شهدای مدافع حرم به میان می‌آید، روح انسان به شدت تحت تاثیر قرار می‌گیرد.