روایتی متفاوت از محرم حسینی

محرم که شروع میشود، تکیه ها که خانه تکانی می‌شوند، شهر که سیاه پوش می‌شود؛ داستان تازه شروع می‌شود. روزهای محرم میگذرند و هر روز حضور مردم پرشور تر می‌شود.

در اولین جمعه ماه محرم، مادرانی که کودکان شیرخوار دارند، برای همدردی با مادر طفل شهید شش ماهه کربلا، نوزادان خود را روی دست می‌گیرند و عزاداری میکنند.

وقتی که به تاسوعا و عاشورا نزدیک می‌شویم، هیأت های حسینی به دیگر تکیه ها میروند و به سرور و سالار شهیدان عرض ارادت میکنند. هر ساله هیأت ها این کار را انجام میدهند اما هر ساله جمعیت عزاداران سیاه پوش چند برابر می‌شود.

هر هیأت سبک خاص خود را دارد؛ برخی هیأت‌ها طبل و سنج می‌زنند، برخی هیأت‌ها زنجیر میزنند .

در روز تاسوعا هیأت های حسینی به تیکه ابوالفضلی میروند، عزاداری میکنند و برای سقای کربلا می‌گریند؛ هر ساله ده‌ها هزار نفر در تاسوعا برای علمدار کربلا عزاداری می‌کنند.

و اما نوبت به روزی می‌رسد که دنیا را بیدار کرد، روزی که برای خیلی قیام ها الگو قرار دارد، روزی که آسمان برای آن گریست؛ روز عاشورا؛ در این روز عزیزانی تشنه از این دنیا رفتند که راه برای مردم مسلمان روشن شود.

در این روز هیأت‌های حسینی، از شهر و روستا؛ در یک مکان گرد هم می‌آیند و سینه میزنند، طبل میزنند، سنج میزنند، زنجیر میزنند و خدمت سرور و سالار شهیدان عرض ارادت میکنند، به یاد شهدایی که زیر آفتاب سوزان کربلا نماز را اقامه کردند، زیر آسمان سوزان، نماز ظهر عاشورا را به صورت پرشور اقامه میکنند.

در آستانه تاسوعا و عاشورا حسینی هستیم، باید این عزاداری را به گونه ای برگزار کنیم که دنیا به خود ندیده است؛ ضمن اینکه در این عزاداری به یاد شهدای گرانقدر از جمله شهدای اقتدار ملی هم باشیم.

″کُلُّ یَومٍ عاشورا و کُلُّ أرضٍ کَربَلا″