وجود ضعف در برخی نمایش های صحنه ای دانش آموزان، به نبود آموزش هنر باز می گردد

به گزارش مرکز اطلاع رسانی و روابط عمومی وزارت آموزش و پرورش، منوچهر اکبرلو منتقد و استاد تئاتر و سینمای دانشگاه که بعنوان داور در سی و ششمین جشنواره فرهنگی هنری دانش آموزی سراسر کشور حضور دارد و اکثر نمایش های اجرا شده در این دوره را تماشا کرده است، درباره سطح کیفی اجراها گفت: «ما در این دوره شاهد 2 - 3 اثر خیلی خوب و درخشان بودیم و تقریباً می‌توان گفت که سایر آثار، در سطح حداقلی اجرا شدند و دچار مشکلاتی بودند.»

تنها دلیلِ ضعف ها و معایب، نبودِ آموزش در حوزه تئاتر و نمایش است

او ادامه داد: «بروز چنین مشکلاتی طبیعی است، متاسفانه تنها دلیلِ این ضعف ها و معایب، نبودِ آموزش در حوزه هنر ( تئاتر و نمایش) است و در حال حاضر دانش آموزان و معلمان و مربیان، صرفاً با تکیه بر علاقه شخصی و بر پایه دانسته‌های پراکنده خود، دست به تولید یک نمایش می‌زنند. اما آثاری که قابل تامل است، غالباً حاصل تلاش کسانی است که سال‌ها در این حوزه فعال هستند؛ حال یا افرادی که بصورت آکادمیک دانش تئاتر را آموخته‌اند یا آنها که آرام آرام، بصورت تجربی و آزمون و خطا، مهارت و تکنیک خلق آثاری نمایشی را فرا گرفته‌اند.»

دانش آموزان علاقمند باید در قدم اول، این دانش و مهارت را آموخته و تکرار کنند

این استاد دانشگاه ادامه داد: «دانش‌آموزان، ابتدا در دروس مختلف؛ مثل فیزیک، شیمی، ادبیات، ریاضی و ... تحت آموزش قرار می‌گیرند و سپس تست می‌شوند و تئاتر و نمایش هم باید اینگونه باشد؛ دانش‌آموزان علاقه‌مند باید در قدم اول، این دانش و مهارت را بیاموزند و تکرار کنند و مطمئناً تا زمانی که آموزشِ سیستماتیک و مستمر در طول سال تحصیلی وجود نداشته باشد، توقعِ اینکه کیفیتِ کارها، مخصوصاً در سطح کشوری، همگی خوب باشد، انتظار بی‌جایی است و طبیعتاً در شرایط کنونی، چنین اتفاقی رخ نخواهد داد.»

انتقال محل برگزاری جشنواره به تهران خیلی مفید بود

این داور سی و ششمین جشنواره فرهنگی و هنری دانش آموزان برگزیده سراسر کشور، در ارزیابی خود از سطح کمی و شکل اجرایی این دوره، با بهتر توصیف کردن آن در مقایسه با دوره قبل گفت: «با وجود اینکه مسئولان برگزاری این دوره از جشنواره، همان دوستان سال گذشته هستند، شرایط برگزاری به مراتب بهتر شده و این نشان‌دهنده تاثیر زیاد تجربیات گذشته است؛ به‌خصوص انتقال محل برگزاری جشنواره به تهران که خیلی مفید بود. چرا که با این اقدام هم دسترسی به استادان بیشتر و نسبتاً راحت تر شد و هم اینکه بچه های شهرستان وقتی می‌بینند به تهران آمده‌اند و قرار است در اینجا نمایش خود را اجرا کنند، خودبهخود یک امتیازِ مثبتِ انگیزشی به دست میآورند و هر چند معتقدم نباید خیلی تمرکزگرا بیاندیشیم ولی این واقعیتی است که هنوز وجود دارد.»

او ادامه داد: «البته کاستی‌هایی نیز همچنان دیده می‌شود که امیدواریم سال به سال، در آینده شاهد کاهش آن‌ها باشیم؛ به طور مثال سالن نمایش، توقع بچه‌های شهرستان را برآورده نمی‌کند، یعنی وقتی می‌گوییم قرار است در تهران نمایش خود را اجرا کنید، این بچه ها حداقل این انتظار را دارند که سالن نمایش، از لحاظ امکانات یک پله از سالن نمایش شهرستان خودشان بهتر باشد که متاسفانه این سالن این چنین نیست و فضای جانبی سبز یا تفریحی برای بچه ها ندارد و دانش‌آموزان مجبور هستند در زمان بین نمایش‌ها، در آفتاب و گرما منتظر بمانند.»

او افزود: «باید واقع‌بین باشیم و بپذیریم که این نیز جزئی از همان آموزش مورد نیاز است. همانطور که از بچه‌ها انتظار داریم بروشور خوب و کیفی و شکیل داشته باشند، پرانرژی اجرا و مسائل تربیتی را رعایت کنند، از این طرف نیز باید توجه داشته باشیم که تعهدات نباید یک‌سویه باشد و ما نیز باید حداقل زمینه را برای هنرنمایی بچه‌ها آماده کنیم.»

باید مخاطب غیرتئاتری هم باشد که این گروه ها بازخورد آنها را هم بگیرند

او با ابراز امیدواری نسبت به ادامه برگزاری جشنواره در سالهای بعد در تهران گفت: «انشالله نواقص و کاستی‌هایی مثل کیفیت محل اجرا برطرف شود و اگر قرار است همین سالن، مجل اجرا باشد، به نحوی تجهیز شود که مناسب این رویداد باشد و با این حال بنده معتقدم بهترین جا برای برگزاری این جشنواره، اردوگاه شهید باهنر است، هر چند می‌دانم که انجام این کار سختی‌ها و مشکلات خاص خود را دارد.»

او افزود: «باید به این مهم نیز توجه داشت که دانش‌آموزانی که در این فصل بیکار هستند و در جشنواره حضور رقابتی ندارند، بتوانند برای تماشا به سالن بیایند و در آن صورت دیگر تئاتر برای تئاتری‌ها و هنر برای خودِ هنر نخواهد بود؛ باید مخاطب غیرتئاتری هم باشد که این گروه‌ها بازخورد آنها را هم بگیرند که این موضوع کمک موثری به شناخت و برطرف کردنِ کاستی‌های اثرهایشان خواهد کرد.»