گفت‌وگوی پانا با معلم فداکاری که عاشق تدریس دانش‌آموزان روستاست
دیوار خانه‌ام، تابلوی کلاس درسم هست
آستارا (پانا) - عاشق بچه‌های ساده و مظلوم روستا است. وظیفه خود می‌داند تا در این شرایط بحرانی کرونا، وقفه‌ای در تحصیل دانش‌آموزان ایجاد نشود. این معلم فداکار در روستای کانرود آستارا روی دیوار خانه‌اش برای دانش‌آموزان تدریس می‌کند.
آزیتا حیدری، معلم دلسوز اهل آستارا به پانا می‌گوید: «کرونا خیلی چیزها را از ما گرفت، اما انسانیت و یاری‌رساندن به قشر ضعیف جامعه را برای ما به ارمغان آورد. به ما آموخت که به کمک و یاری هم بشتابیم و از یکدیگر غافل نباشیم، فاصله فیزیکی مانع یاری‌رساندن نمی‌شود و دل‌های ما بیشتر به‌هم گره زد.»
او تاکید می‌کند: «حوادث و بحران‌های ناگهانی به ما می‌آموزند، چیزهای مهمتر از پول، خانه و ماشین هم در دنیا وجود دارد.»
حیدری ادامه می‌دهد: «معلمان زحمت‌کش ما تا قبل از شیوع بیماری کرونا با تلاش و کوشش، نگهبانان سنگر علم و تربیت بودند و با شیوع این بیماری در جبهه جهاد، ایثار و فداکاری توانستند این وظیفه خطیر را به نحو احسن انجام دهند.»
این معلم روستا در مورد چگونگی کمک به دانش آموزان روستا عنوان می‌کند: «دانش آموزان زیادی بودند که بخاطر وضع مالی و یا فقدان تجهیزات کمک آموزشی نمی‌توانستند از کلاس‌های درس مجازی استفاده کنند و من نمی توانستم به این موضوع بی‌تفاوت باشم.»
حیدری تاکید می‌کند: «همیشه عاشق این بودم که معلم باشم؛ آن هم معلم روستا، ولی بخاطر اینکه نیروی رسمی آموزش و پرورش نیستم و به عنوان نیروی آزاد در مدارس غیردولتی مشغول به تدریس هستم، به آرزوی خود دست نیافتم. همیشه عاشق بچه های ساده و مظلوم روستا بودم. البته همه بچه ها پاک و ساده هستند، ولی کودکان روستا، از خیلی چیزها محرومند. من دوست داشتم تا جایی که در توانم است حمایتشان کنم.»
او بیان می‌کند: «معلم‌بودن کاری انسان‌ساز است و تنها به تعلیم و تربیت خلاصه نمی‌شود، بلکه باید تمام جوانب شخصیت‌دهی شاگردان را در نظر داشته باشیم و به رشد و پرورش آن ها بپردازیم. انگیزه اصلی من هم برای ورود به این شغل، ابتدا عشق و علاقه شخصی به آن و سپس خدمت و تلاش برای برداشتن یک قدم موثر در شکل‌دهی آینده و تعلیم و تربیت صحیح کودکان کشورم است.»
او ادامه می‌دهد: «می‌دانستم یکی از دوستانم برای کمک به اقشار پایین‌دست جامعه برای گرفتن سهام عدالت و کارهای کامپیوتری آنان، بدون گرفتن دستمزدی به آنها کمک می‌کند، با خودم فکر کردم من چگونه می‌توانم در این شرایط بحرانی به دانش‌آموزانم کمک کنم، به همین دلیل به یاد بچه‌های روستا افتادم.»
او تصریح می‌کند: «ما به دلیل شیوع ویروس کرونا به خانه‌ای که در روستا داشتیم، نقل مکان کرده بودیم، چند نفری را می‌شناختم که از نظر درسی ضعیف بودند. تصمیمم را با خانواده آنان در میان گذاشتم، چون مزدی دریافت نمی‌کردم، با استقبال خانواده آنها مواجه شدم و با رعایت کامل پروتکل‌های بهداشتی تدریس را آغاز کردم.»
حیدری در مورد امکانات مورد نیاز جهت برگزاری کلاسش بیان می‌کند: «امکانات زیادی نیاز نبود، دیوار خانه روستای ما تابلو کلاس درسمان شد و گچ هم در دسترس بود و هر کجا که نیاز بود از لپ‌تاپ شخصی خودم جهت نشان دادن فیلم‌های کمک آموزشی استفاده کردم.»
این معلم فداکار آستارایی در رابطه با آموزش در فضای مجازی می‌گوید: «آموزش با گوشی و فضای مجازی بسیار خسته کننده است و ذهن و فکر و چشم را بسیار درگیر می‌کند و مدام باید به این فکر باشی که چگونه انگیزه را در دانش آموز ایجاد کنی که بتوانی بهترین کلاس درس را داشته باشی و تکرار و یکنواختی را از بین ببری و شوق و علاقه را در کلاس درس مجازی ایجاد کنی. همین خود چالش بزرگی است که هر روز من را با خود درگیر می‌کند.»
او خاطرنشان می‌کند: «فضای مجازی فرصت‌هایی ایجاد کرد که دانش آموزان و اولیا سطح سواد رسانه‌ای خود را ارتقاد دهند، ولی از موهبت‌هایی که حتی فکرش را هم نمی‌کردند محروم شدیم، مانند بیرون آمدن از خانه برای رفتن به مدرسه و در کنار دوستان بودن، محروم شدن از دیدار بزرگان فامیل و .... بر این اساس می‌آموزیم که زندگی همیشه آنطور که ما می‌خواهیم نیست و قدر داشته‌هایمان را باید بدانیم و شکرگزار باشیم.»
ارسال دیدگاه