دختر عنکبوتی تبریز در گفتوگو با پانا:
پیروزی شیرین است اما غرور نه
تبریز (پانا) - حسنا ولیپور، دانشآموز پرتلاش تبریزی و قهرمان رشته سرطناب کشور میگوید لحظه قهرمانی برایش زمانی شیرین بوده که فهمیده زحمات پدر و مادر و مربیانش بینتیجه نمانده است اما تأکید میکند مهمتر از اولشدن، ادامه مسیر و تلاش برای هدفهای بزرگتر است، بیآنکه غرور مانعی برای پیشرفتش شود.
حسنا ولیپور، دانشآموز پرتلاش مدرسه سماء از ناحیه ۴ تبریز، با کسب مدال طلای مسابقات کشوری سنگنوردی در رشته سخت و نفسگیر «سرطناب»، بار دیگر نام تبریز را در ورزش کشور مطرح کرد. دختر نوجوانی که در کنار درس و مدرسه، تمرینهای حرفهای را با ارادهای خستگیناپذیر پیش میبرد و حالا بسیاری او را «دختر عنکبوتی تبریز» صدا میزنند؛ لقبی که از مهارت و جسارت او روی دیوارههای بلند حکایت دارد. در ادامه گفتوگوی ویژه ما با این قهرمان نوجوان را میخوانید.
وقتی بالای دیواره فهمیدی قهرمان کشور شدی، چه احساسی داشتی؟ انتظارش را داشتی؟
بله، قطعا پیروزی همیشه حس فوقالعادهای دارد. وقتی فهمیدم تلاشم نتیجه داده و اول کشور شدهام، تمام خستگی تمرینها از تنم بیرون رفت. بیشتر از اینکه خوشحال باشم، احساس کردم زحمات پدر و مادرم و مربی عزیزم بیپاسخ نمانده است. مهمتر از مقام قهرمانی این بود که فهمیدم باید برای هدفهای بزرگتر تلاشم را چند برابر کنم و اجازه ندهم حس غرور جای پیشرفت را بگیرد.
در رشته سرطناب چه سختیهایی وجود دارد؟ از چالشهای «دختر عنکبوتی تبریز» برایمان بگو.
سنگنوردی سه گرایش دارد: بولدر، لید یا همان سرطناب، و سرعت. رشتهای که من در آن مقام آوردم، سرطناب بود؛ رشتهای که بیش از هر چیز به تمرکز و استقامت نیاز دارد. ما معمولا باید دیوارههایی بالای ۱۵ متر را صعود کنیم و در نقاط مشخص، طناب را داخل کوئیکدراوهایی که روی دیواره نصب شده قرار دهیم.
چالش اصلی اینجاست که باید همزمان تکنیک، قدرت بدنی و تمرکز را حفظ کنی، خصوصاً زمانی که دیواره شیب منفی دارد و مسیر سختتر میشود. این ترکیب از فشار جسمی و ذهنی، سرطناب را جذاب و البته دشوار میکند.
چطور میان درس و ورزش قهرمانی تعادل برقرار میکنی؟ سخت نیست؟
چرا، قطعا سختیهای خودش را دارد. هر کسی در زندگی اولویتهایی دارد و رسیدن به آنها برنامهریزی دقیق میخواهد. من هم برای اینکه بتوانم هم درس بخوانم و هم تمرینات حرفهای را انجام دهم، مجبور شدم از بعضی تفریحاتم بزنم. اما وقتی هدف داشته باشی، این فداکاریها سخت نیست.
در اینجا لازم میدانم از مدیر و معلمهایم تشکر کنم که همیشه حمایتم کردند و مانع پیشرفتم نشدند.
پشت این طلای ارزشمند چه کسانی نقش داشتند؟
اگر حمایتهای پدر و مادر عزیزم نبود، قطعا امروز به اینجا نمیرسیدم. همچنین از مربی قبلیام آقای غضنفرزاده و مربیان فعلیام، آقای گلزار و همسرشان، صمیمانه تشکر میکنم. آنها شب و روز برای پیشرفت من وقت گذاشتند و واقعا قدردان زحماتشان هستم.
و حالا بعد از فتح بام سنگنوردی ایران، هدف بعدی چیست؟ تیم ملی؟ مسابقات جهانی؟
بله، انشاءالله. تلاش میکنم که به تیم ملی راه پیدا کنم و بتوانم در رقابتهای جهانی برای کشورم افتخارآفرینی کنم.
ارسال دیدگاه