روایتی از عشق، فلسفه و تحول در مسیر ورزش

وقتی اولین بار کمربند سفید را بسته بودم، تصور می‌کردم فقط قرار است ضربه بزنم و مبارزه کنم. اما به مرور فهمیدم پشت هر حرکت، هر فریاد "کیهپ'"یا "پومسه"یا"کیوروگی"، پیام‌های عمیقی نهفته است.تکواندو برای من یعنی هنر شکستن قالب‌های محدود کنندهٔ روح و تن؛ یعنی راهی برای زندگی بهتر، قوی‌تر و با اصولی عمیق.

تکواندو به من یاد داد چطور قوی باشم اما مودب؛ چطور رقیب را محترم بشمرم ولی برنده شوم؛ چطور پنج اصل مهم ادب، صداقت، پشتکار، خویشتنداری و روحیه شکست‌ناپذیری را تمرین کنم.این اصول برای من همانند نفس کشیدن شده‌اند؛ راهنمایی برای بهتر شدن در هر جنبه‌ای از زندگی.این ورزش خشن نیست بلکه اولین درس آن کنترل خود است: کنترل قدرتت، خشم‌هایت و رفتارت.

بزرگ‌ترین نبرد من همیشه با خودم است؛ برای بهتر بودن و قوی‌تر شدن.حس فوق‌العاده‌ای دارد وقتی می‌توانی این نظم و انرژی را از روی تشک برداری و در زندگی روزمره بهره ببری؛ در تحصیلاتت، کارهایت .

در کنار روایت شخصی‌ام، باید بگویم که تاریخچهٔ غنی تکواندو نشان می‌دهد این هنر اصیل کره‌ای با پیشینه‌ای هزارساله است که بر سه اصل "ته"(پا)، "کوان" (مشت) و "دو" (راه) بنا شده است. فلسفه‌ای که قدرت را در سایهٔ خرد جستجو می‌کند.در عرصه جهانی هم قهرمانانی مانند هادی ساعی نامشان چون ستاره‌هایی درخشان بر تارک تاریخ ورزش ایران نقش بسته است؛ کسانی که نه تنها مدال‌های طلای المپیک کسب کرده‌اند بلکه منش والای انسانی‌شان نیز زبانزد خاص و عام شده است.

در پایان باید بگویم که تکواندو دعوتی برای همه است،برای آنکه هم نرم باشیم مانند آب و هم سخت مانند صخره؛ هم احترام بگذاریم به حریفمان و هم بر ضعف‌های درونی خود غلبه کنیم. امروز روز جشن صلح، احترام و قدرت روحیه انسانی است.