روسری دور کمر،هویت روی زمین

نوجوان‌ها اولین کسانی هستند که به استقبال این ترندها می‌روند،بدون این‌که لحظه‌ای فکر کنند:چرا این مد آمده؟ چه پیامی به دنبال دارد؟

این فقط یک روسری به کمر نیست،فقط یک آرایش یا مدل کفش عجیب نیست این نشانه‌ای از فاصله گرفتن از ریشه‌ها و هویت فرهنگی است.وقتی نوجوان‌ها بی‌درنگ از هر ترندی که از غرب می‌آید تقلید می‌کنند،نه تنها فرهنگ خودشان را فراموش می‌کنند، بلکه به مرور هویت شخصی‌شان نیز تحت تأثیر قرار می‌گیرد. 

امروز روسری به کمر دیروز عروسک‌های جمع‌شده، فردا چه چیز دیگری؟

اثر جمعی،تقلید کورکورانه و هوس دیده شدن باعث شده نوجوان‌ها بدون فکر و انتخاب شخصی وارد موج‌هایی شوند که نه تنها ریشه ایرانی ندارد،بلکه هویت جمعی را کم‌رنگ می‌کند.هر ترندی که بدون تحلیل و انتخاب پذیرفته شود،نوعی معامله با فرهنگ و هویت شخصی است.

اما چرا این اتفاق می‌افتد؟چرا نوجوان‌ها اولین قربانی این ترندها هستند؟پاسخ ساده است:میل به دیده شدن،فشار جمع و کنجکاوی طبیعی نسل جوان.وقتی همه درباره چیزی حرف می‌زنند،وقتی هر ویدیو و تصویر جدید جذابیت و هیجان دارد،نوجوان احساس می‌کند اگر نرود و امتحان نکندعقب می‌ماند.غافل از این‌که این «اول بودن» به قیمت از دست دادن بخشی از خود و فرهنگ، تمام می‌شود.

یادداشت من این نیست که نوجوان‌ها را سرزنش کند. بلکه می‌خواهد هشدار دهد، تلنگر بزند و سؤال مطرح کند:آیا واقعاً باید هر ترند را بدون تحلیل و انتخاب شخصی دنبال کنیم؟آیا هر چیزی که خارجی و مد شده، ارزش تقلید دارد؟ آیا هویت ما فقط نسخه‌ای تکراری از فرهنگ دیگران خواهد شد؟

هویت ما را نمی‌توان در بوتیک‌ها و فروشگاه‌های مد خارجی پیدا کرد.هویت ما ساخته می‌شود،نه کپی  اگر نسازیم، از دست می‌رود. 

اگر فکر نکنیم،تقلید کورکورانه، جای هویت ما را می‌گیرد.و اگر نوجوانان ما بی‌تفاوت باشند،تنها چیزی که باقی می‌ماند‌نسخه‌ای تکراری و بی‌روح از فرهنگ دیگران است.

پس، نوجوان‌ها،جوان‌ها،آینده‌سازان ما وقتی روسری روی کمر می‌رود و کفش عجیب روی پای همه می‌نشیند، لحظه‌ای مکث کنید.نگاه کنید، فکر کنید، انتخاب کنید.تفاوت بین دیده شدن و هویت واقعی در همین لحظه شکل می‌گیرد.