روایت پیچ و خم‌های 14 سال تلاش و پیگیری دختران سوخته «درودزن» + فیلم
شیراز (پانا) - مدرسه شهید رحیمی «درودزن» نامی غریب، اما آشناست. مدرسه‌ای که هر ازگاهی نامش در اخبار شنیده می‌شود، اما شروع این قصه به 14 سال پیش برمی‌گردد. آذرماه سال 85 بود که چراغ نفتی در کلاس درس واژگون شد و آتش، دانش‌آموزانی که برای گرم کردن خود از سرما دور چراغ نفتی حلقه زده‌بودند را محاصره کرد و نه راه فراری از پنجره بود و نه آتش اجازه می‌داد که دانشآموزان از در ورودی کلاس خارج شوند.
به گفته یکی از دانشآموزان قربانی در این حادثه «چراغ نفتی گیر کرد به لباس یکی از بچه‌ها، ما از پنجره داد زدیم، به بچه‌ها گفتیم داریم می‌سوزیم، نفت روی نیمکت چوبی ریخت و پنجره‌های کلاس حفاظ داشت. نتوانستیم خارج شویم.» حالا بعد از 14 سال و پس از انجام بیش از 60 عمل جراحی و تلاش فردی هر یک از این 8 دانش‌آموز آسیب‌دیده برای حضوری موفق در جامعه، بخشی از مطالبات 14 ساله‌شان همچنان باقی است.
«در این مدت برنامه‌های زیادی در حوزه درمانی، تحصیلی، اشتغال و مسکن برای این دانشآموزان انجام شده که در برخی موارد اقدام‌های خوبی بوده است، اما در برخی موارد دیگر اقدامات قابل قبولی از سوی مسئولان انجام نشده است. این دانشآموزان امیدشان به مسوولان است تا بتوانند در مسیر آرزوهای خود گام بردارند.» این را نماینده پیگیری امور تحصیلی، درمانی، شغلی و رفاهی دانشآموزان آسیب‌دیده مدرسه شهید رحیمی درودزن با نهادها و دستگاه‌های ذیربط در حوزه استان و کشور می‌گوید.
حشمت‌اله وفایی که از فروردین 1398 مسئول امور تحصیلی، درمانی، معیشتی و شغلی و رفاهی این دانشآموزان شده است در این باره به پانا می‌گوید:«تاکنون اقدامات و درمان‌های ترمیمی بر روی این قربانیان انجام شده است، اما عمل زیبایی نداشته‌اند و امید این دانشآموزان به جراحی پلاستیک در سن 18 سالگی بود؛ زیرا در این سن جراحی پلاستیک می‌توانست پاسخگو باشد، اما تاکنون اقدامی انجام نشده و در این خصوص جلساتی با وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی و حوزه علوم پزشکی شیراز برگزار شده، نحوه انجام عمل‌ها بررسی شده و قرار است که پس از پایان کرونا روند درمان این دانشآموزان مجددا دنبال شود.»
به گفته کارشناس امور تربیتی آموزش و پرورش فارس، با توجه به مصوبه دولت در سال 91 قرار شد که تامین شغلی این دانشآموزان انجام شود و با پیگیری‌های انجام شده و برگزاری بیش از 5 جلسه با مسوولان سازمان امور اداری و استخدامی کشور و معاون رئیس جمهور، مجوز 8 ردیف شغلی برای این دانشآموزان در دستگاه آموزش و پرورش گرفته شد که 27 شهریور ماه جاری ابلاغ این دانشآموزان تحویل آنها داده شد تا شروع به کار کنند.
وفایی در خصوص مسکن این دانشآموزان با اشاره به اینکه محل سکونت آنها در روستای درودزن و در فاصله 100 کیلومتری با کلان شهر شیراز است، جاییکه روند درمان آنان در حال پیگیری است، می‌گوید: «برخی از این دانشآموزان در طول سال، 60 تا 70 بار مورد عمل جراحی یا بیهوشی قرار می‌گرفتند و در حال حاضر هر سه ماه یک بار باید عمل جراحی داشته باشند و به منظور سهولت در رفت‌وآمد این دانشآموزان قرار بود تا به هرکدام از آنان یک واحد آپارتمان مسکن مهر در شهر شیراز تعلق گیرد. پیگیری‌های آن انجام شده و به وزارت راه و شهرسازی نیز مراجعه کردیم. دستور پیگیری را به مسوولان اداره کل راه و شهرسازی استان فارس واگذار کرده‌اند و تاکنون متاسفانه به نتیجه نرسیده‌ایم و انتظار این است که مسئولان استانی مطالبه این دانشآموزان را پاسخ دهند و امید را به آنها برگردانند.»
او با اشاره به تلاش و دغدغه این دانشآموزان برای ادامه تحصیل در خصوص پیگیری‌های تحصیلی برای آنان عنوان می‌کند: «با توجه به اینکه شرایط این دانشآموزان با سایر دانشآموزان متفاوت است در مکاتباتی که با وزارت علوم، سازمان سنجش و وزارت بهداشت و درمان انجام شد خواستیم تا این دانشآموزان را در شرایط ویژه قرار دهیم و تاکنون نزدیک به 3 سال از این نامه نگاری‌ها گذشته، اما پاسخ مثبتی در این خصوص دریافت نکرده‌ایم.»
سمانه عظیمی یکی از قربانیان این حادثه که اکنون دانشجوی رشته میکروبیولوژی دانشگاه آزاد شیراز است پیشتر در گفت‌وگو با رسانه‌ها با اشاره به وضعیت تحصیلی خود گفته بود: «من، لیلا و مریم در رشته تجربی درس می‌خواندیم و سه سال هم پشت کنکور ماندیم و البته رتبه‌هایمان بد هم نشد. چون ما سه ماه یک‌بار به عمل نیاز داشتیم، خواستیم مانند خیلی‌های دیگر سهمیه دانشگاه داشته باشیم، اما قبول نکردند و بعد در پیگیری‌هایمان خواستیم که هزینه دانشگاه برای ما رایگان باشد و یا به ما سهمیه بدهند، اما به ما گفتند، ذهن و هوش‌تان در حد تحصیل در رشته پزشکی نیست و اصلا توانایی درس خواندن در رشته پزشکی را ندارید.»
او در ادامه عنوان کرده بود: «ما خواستیم حتی شده در پرداخت شهریه‌ها به ما تخفیف صد درصدی بدهند، زیرا مسئولان نه برای درمان و نه تحصیل هیچ کمکی به ما نمی‌کنند. هزینه‌های رفت و آمد ما خیلی زیاد است و همه هزینه‌ها با خودمان است، به همین خاطر درخواست کردیم به ما در شهریه دانشگاه تخفیف بدهند، اما گفتند این کار شدنی نیست، شاید فقط 10 درصد بتوانیم تخفیف دهیم که البته این هم باید به شورای انقلاب فرهنگی برود تا تصویب شود.»
نماینده پیگیری امور این دانشآموزان در ادامه این گفت‌وگو اضافه می‌کند:«بعضی از این دانشآموزان برای ادامه تحصیل در دانشگاه آزاد مجبور به پرداخت هزینه‌های زیادی می‌شدند بنابراین مکاتباتی با دانشگاه مرکزی تهران انجام دادیم و جلساتی حضوری با رئیس محترم دانشگاه آزاد اسلامی کشور داشتیم، قرار شد که برای آنان تخفیفی قائل شوند، اما این تخفیف جزئی بوده و تخفیف صد درصدی به این دانشآموزان که خواسته اصلی آنان بود تعلق نگرفته است.»
خواسته این دانشآموزان در این 14 سال، درمان، مسکن و استخدام بوده‌است، هزینه‌های درمان و هزینه‌های تحصیلشان را تاکنون خودشان تامین کرده‌اند و از عمل جراحی در بیمارستان‌های دولتی به دلیل خسارات جانبی که بر سایر اعضای بدن آنان وارد کرده می‌گریزند و در انتظار دستی برای یاری هستند تا بتوانند با انجام اعمال جراحی مطلوب وضعیت جسمی خود را بهبود ببخشند.
آنها در مصاحبه‌هایشان با رسانه‌های مختلف بارها از انجام عمل جراحی در بیمارستان‌های دولتی و زیردست دانشجویان تازه‌کار گفته‌اند.
پریسا طاهری یکی از این دانشآموزان قربانی است که پیشتر در این باره گفته: «برای جراحی بینی از گوش من غضروف برداشتند، اما بعد از برداشتن غضروف، گوشم را بخیه نزدند و موجب شد که گوش من شدیدا خون ریزی کند. من بعد از خونریزی هیچ چیزی نمی‌شنیدم، وقتی به پزشک مراجعه کردم به من گفتند به طور کامل در گوشم خون جمع شده است و چند سال زمان می‌برد که این خون خارج شود تا شنوایی‌ام کم کم به حالت عادی برگردد.»
دانشآموزان هشت ساله دیروز که با ذوق و شوق و امید به فردا در آن صبح شوم به مدرسه رفتند، امروز 22 ساله هستند و با کنترل دردهای خود برای آینده‌ای تلاش می‌کنند که قرار است یکی یکیشان حسابدار، وکیل، روانشناس، میکروبیولوژیست، مدرس تربیت بدنی و مهندس کامپیوتر شوند و امروز با فارغ‌التحصیلیشان به استخدام قراردادی آموزش و پرورش درآمده‌اند تا برسد روزی که در آینده استخدام رسمی این نهاد شوند.
وفایی، نماینده این دانشآموزان در ادامه بر دغدغه اصلی این دانشآموزان یعنی مسکن، برای سهولت در ایاب و ذهاب و پیگیری کارهای درمانی تاکید می‌کند و می‌گوید: «برابر مکاتبات انتظار می‌رود مسئولان هرچه سریع تر در این زمینه تدبیری بیاندیشند.»
حشمت‌اله وفایی می‌گوید: «این دانشآموزان آسیب دیده سالیان سال با حقوق ناچیز مستمری بیمه روستایی و عشایری امرار معاش می‌کردند که خوشبختانه در جلسه‌ای که با هماهنگی نماینده شهرستان مرودشت، ارسنجان و پاسارگاد در مجلس شورای اسلامی با وزیر محترم تعاون، کار و رفاه اجتماعی و مدیرکل محترم صندوق بیمه اجتماعی کشاورزان، روستائیان و عشایر کشور در بهمن ماه 1398 داشتیم قرار شد مستمری آنان برابر با دانشآموزان شین‌آباد همسان‌سازی و معوقات آنان نیز پرداخت شود و این کار انجام شد.»
او در نهایت روند پیگیری امور این دانشآموزان را از سوی مسوولان بسیار کُند می‌خواند و می‌گوید: «امیدواریم با پیگیری‌هایی که در حال انجام است و همکاری مسوولان در دستگاه‌های مختلف هرچه سریعتر مطالبات و خواسته‌های این دانشآموزان محقق شود.»
گزارش: سیده مریم ترابی
ارسال دیدگاه