فرشته ای زمینی در مدرسه عشایری "کردان ده"

کردان ده روستایی است در دل کوه های سر به فلک کشیده منطقه قاقازان شرقی بخش کوهین که جمعیتی بالغ بر 450 نفر در قالب 75 خانوار دارد. در این روستا شغل مردم باغداری، دامداری و زنبورداری است و ییلاقات آن ها در سه کیلومتری روستا قرار دارد.

قدیرعلی بابایی خمارکی، با 29 سال سابقه تدریس و مدرک فوق لیسانس تاریخ و فلسفه، آموزگار مدرسه عشایری فلاح روستای کردان ده ناحیه یک آموزش و پرورش قزوین است. او از اوایل اسفند ماه با آغاز شیوع ویروس کرونا در این روستا بیتوته کرده است و به صورت خصوصی به دانش آموزانش تدریس می کند.

مدرسه عشایری فلاح مجموعا چهار دانش آموز دارد که این دانش آموزان به علت نبود شبکه اینترنت در منطقه، هیچگونه دسترسی به شبکه شاد آموزش و پرورش ندارند تا آموزش را در این برهه زمانی که مدارس به جهت ویروس کرونا تعطیل است، از طریق این شبکه دنبال کنند.

به گفته یکی از اهالی، نه تنها اینترنت، بلکه شبکه مخابرات نیز در این منطقه دچار اختلالاتی است و گاه ارتباطات تلفنی نیز با دشواری صورت می گیرد.

مشکلات دانش آموزان مدرسه عشایری فلاح، آموزگار این مدرسه را بر آن داشت تا در این روزهای حساس دانش آموزان را تنها نگذارد و با آغاز شیوع ویروس کرونا و تعطیلی مدارس در روستای کردان ده بیتوته کند.

بابایی خمارکی، این آموزگار سختکوش در گفتگو با پانا به انگیزه خود برای حضور در این روستا اشاره می کند و می گوید: «من به صورت داوطلبانه به این روستا آمده ام و عاشق خدمت در مناطق محروم هستم.»

او می افزاید: «نبود امکانات نباید عاملی باشد تا دانش آموزان از آموزش باز بمانند؛ بنابراین از آغاز شیوع بیماری کرونا در روستای کردان ده مستقر شده ام و تا به امروز تمام تلاش خود را کرده ام تا هیچگاه آموزش دانش آموزان این روستا تعطیل نشود.»

این آموزگار دلسوز با اشاره به برخی چالش های دانش آموزان در کردان ده، بیان می‌کند: «وقتی کلاس درس تشکیل نشود، دانش آموزان بر اساس شرایطی که در این منطقه وجود دارد، مجبور هستند برای کمک به همراه گله به دشت و کوه بروند و یا در امور باغداری خانواده را کمک کنند و این می تواند به درس آن ها آسیب برساند، بنابراین شرایطی را در مدرسه ایجاد کرده ام تا دانش آموزانم کم ترین آسیب را ببینند.»

بابایی خمارکی در خصوص نحوه تدریس به دانش آموزان در این ایام، می گوید: «احساس کردم اگر در منزل دانش آموزان برای تدریس خصوصی حضور یابم، شاید مزاحم اهل خانه باشم؛ بنابراین تصمیم گرفتم با رعایت اصول بهداشتی، برای هر یک از دانش آموزان وقتی را تعیین کنم و هر دانش آموز در وقت مقرر خود در مدرسه و کلاس حاضر شود.»

او ادامه می دهد: «در هوای بارانی، تدریس به دانش آموز در کلاس درس انجام می شود و اگر هوا آفتابی بود، صندلی را در حیاط مدرسه قرار می دهم و تدریس به صورت خصوصی در فضای آزاد صورت می گیرد.»

این آموزگار اضافه می کند: «البته این را باید بگویم که ساعات تدریس به نسبت شرایط عادی، کم تر است، اما به صورت فشرده مطالب را به دانش آموزان منتقل می کنم.»

او با بیان اینکه وقتی در روستا و مناطق محروم حضور دارد، احساس مفید بودن می کند، می گوید: «من اینجا حضور دارم تا کمک حال همه باشم و در این مسیر نیز هرچه از دستم برآید برای مردم دریغ نمی کنم.»

گزارش: مسعود میرزایی