قریشی: پرورش، صد برابر دشوارتر از آموزش است
تهران (پانا) - محبوبه قریشی، مربی پیشکسوت مدارس شاهد منطقه یک، گفت: مربی باید بداند که جایگاه ویژه و گرانقدری را به او سپرده اند. نمک کار پرورشی، تعهد و عشق است.
محبوبه قریشی، مربی پیشکسوت مدارس شاهد منطقه یک، در گفتگو با پانا از سابقه خدمت ۳۰ ساله اش در جایگاه مقدس و پر ارزش امور تربیتی سخن گفت و افزود: اهمیت وجود نهاد امور تربیتی و نامگذاری آن به مناسبت شهادت دو شهید والامقام شهیدان رجایی و باهنر، مسئولیت خدمتگزاری را صد چندان می کند.
قریشی در ادامه در مورد احساس مربی بودن چنین گفت: مربی بودن حس وصف ناپذیری دارد؛ چون با عشق، محبت، متعهد بودن ومسئولیت پذیری عجین شده است. وقتی با اخلاص دراین راه قدم بگذاریم برکات الهی فوج فوج نازل می شود.
وی با اشاره به نقش مهم مربیان پرورشی در مدارس، گفت: مربی باید بداند جایگاه ویژه و گرانقدری را به او سپرده اند و باید در عمل و رفتار خود، دانش آموزان را به سمت کار خوب هدایت کند. اگر کارها به صورت دستوری انجام شود، نتیجه ای در تربیت دانش آموزان نخواهد داشت.
او بصیرت افزایی دانش آموزان در مقابل هجمه های فرهنگی را از دیگر وظایف بخش امور تربیتی برشمرد و گفت: دانش آموزان باید آگاه شوند تا گرفتار بدحجابی، تنبلی، سستی و مدگرایی نشوند. اگر مربی پرورشی درست عمل کند و به کار خود باور و اعتقاد داشته باشد می تواند مسیر زندگی یک دانش آموز را عوض کند و در تربیت جوان و نوجوان تاثیرگذار باشد.
قریشی گفت: با توجه به شرایط کنونی لازم است با خلاقیت و ابتکار برای پاسخگویی به نیازهای کنونی دنبال روش های جدید آموزش برویم. یک معلم و مربی اگر بتواند با دانش آموز ارتباط منطقی برقرار کند، نیازهای واقعی آن ها را درک کند و هوشمندانه مهارت های ضروری را با روش ها ی آموزشی متنوع و جذاب مثل کلاس های مهارت آموزی سازمان دانش آموزی به آن ها آموزش دهد؛ کلاس درس و مدرسه و تعلیم و تربیت به راحتی به تسخیر وی در می آید. معلم اینگونه می تواند جوان و نوجوان را شیفته مرام و اخلاق خود می کند و موفقیت ها دوچندان می شود.
مربی پیشکسوت منطقه یک درادامه گفت: در طی گذشت این سی سال خاطرات ارزنده، خوب، تلخ و شیرین و زیادی داشتم. شیرین ترین خاطره من به سال ۷۳ در مدرسه شاهد حضرت خدیجه (س) بر می گردد. بیشتر شاگردان مدرسه را فرزندان معزز شاهد منطقه ۱۸ اسلامشهر و خلیج فارس تشکیل می دادند. ما برای مسابقات ورزشی بچه ها را به باشگاه ورزشی بردیم که جنب منزل ما بود و مسابقه زودتر از برنامه ریزی ما تمام شد. باید دو ساعت منتظر می ماندیم تا وسیله نقیله برای بردن بچه ها به مدرسه بیاید؛ وقتی از داخل حیاط باشگاه منزلمان را به بچه ها نشان دادم بدون استثناء همگی اصرار داشتند که به خانه ما برویم و بچه ها ی من را ببینند. من هم تاب آن همه التماس را نیاوردم. همین که کلید خانه را در آوردم که با هیجان زیاد دخترهای ۹و ۱۰ و ۱۱ ساله روبرو شدم.
مربی پیشکسوت منطقه یک درادامه گفت: در طی گذشت این سی سال خاطرات ارزنده، خوب، تلخ و شیرین و زیادی داشتم. شیرین ترین خاطره من به سال ۷۳ در مدرسه شاهد حضرت خدیجه (س) بر می گردد. بیشتر شاگردان مدرسه را فرزندان معزز شاهد منطقه ۱۸ اسلامشهر و خلیج فارس تشکیل می دادند. ما برای مسابقات ورزشی بچه ها را به باشگاه ورزشی بردیم که جنب منزل ما بود و مسابقه زودتر از برنامه ریزی ما تمام شد. باید دو ساعت منتظر می ماندیم تا وسیله نقیله برای بردن بچه ها به مدرسه بیاید؛ وقتی از داخل حیاط باشگاه منزلمان را به بچه ها نشان دادم بدون استثناء همگی اصرار داشتند که به خانه ما برویم و بچه ها ی من را ببینند. من هم تاب آن همه التماس را نیاوردم. همین که کلید خانه را در آوردم که با هیجان زیاد دخترهای ۹و ۱۰ و ۱۱ ساله روبرو شدم.
من بچه ها را برای دیدن کلبه حقیرانه ام به خانه بردم و چون نزدیک ظهر بود دخترها پرسیدند که برای ناهار چه بخوریم. آن روز چنان صدای شور، شعف وسروری در خانه ۴۰ متری من پیچیده بود که هرگز فراموش نمی کنم. هر کدام با شادمانی خاصی به این طرف و آن طرف می رفتند که وصف ناپذیر بود. با همفکری قرار شد ساندویچ نان،تخم مرغ ، گوجه وخیار شور را با کمک خودشان تهیه کنیم. همه با هم ساندویچ ها را آماده کردیم و خوردیم. قرار گذاشتیم این موضوع رازی باشد بین خودمان وبه هیچ کس در مدرسه چیزی نگوییم که بقیه بچه ها ناراحت نشوند. بعداز چند ماه در مدرسه، مدیر مرا صدا کرد و بدون مقدمه گفت: با چه اجازه ای دانش آموزان را به خانه خودتان بردید؟ معلم های پایه سوم، چهارم و پنجم به بچه ها موضوع انشا دادند؛ که بهترین خاطراتتان را در مورد مدرسه بنویسید و همه بچه ها بدون استثنا انشا را در مورد خانه خانم قریشی نوشته اند.
محبوبه قریشی در انتها گفت: آرزوی دیرینه ام این است که تمامی دست اندرکاران آموزش باید بدانند تربیت پرورشی، صد برابر دشوارتر و سخت تر از آموزش است. البته این دو همراه هم هستند. کار وادی تربیت، همانند باغبانی است که دانه ای را در جان ها کاشته می شود؛ تا این نهال در گذر زمان به بار بنشیند، صبر زیبای ایوب و عمری به ماندگاری نوح را می طلبد و در اینجاست که مربی نباید از هیچ کوششی دریغ کند تا این نهال دیر ثمر ولی شیرین میوه، به ثمر برسد.
محبوبه قریشی در انتها گفت: آرزوی دیرینه ام این است که تمامی دست اندرکاران آموزش باید بدانند تربیت پرورشی، صد برابر دشوارتر و سخت تر از آموزش است. البته این دو همراه هم هستند. کار وادی تربیت، همانند باغبانی است که دانه ای را در جان ها کاشته می شود؛ تا این نهال در گذر زمان به بار بنشیند، صبر زیبای ایوب و عمری به ماندگاری نوح را می طلبد و در اینجاست که مربی نباید از هیچ کوششی دریغ کند تا این نهال دیر ثمر ولی شیرین میوه، به ثمر برسد.
ارسال دیدگاه