نگاهی به دو اجرای امیر عباس گلاب و گروه ماکان بند در جشنواره سی و پنجم موسیقی فجر

امیر عباس گلاب خواننده خوش صدای موسیقی پاپ و راک که سومین حضورش را در جشنواره موسیقی فجر تجربه می کند با گروه خود به روی صحنه آمد. اُورتور این کنسرت با سلوی ساکسیفون آغاز شد. سپس گلاب ترانه مادر را به مناسبت روز زن و با سلوی ویولن تقدیم به مادرش که در سالن حضور داشت اجرا کرد.
از قطعات قابل توجه این برنامه همنوازی هنگ درام و دیجیریدو یا همان ساز بادی بومی استرالیایی از جنس بامبو است که فضای وهم انگیز و متفاوتی را به این کنسرت داده و با استقبال مواجه شد.
امیر عباس گلاب با بهره گیری از وسعت صدای خود و تنوع بخشیدن به آن از طریق صدای نفس دار برای قطعات رمانتیک و صدای حجیم برای قطعات راک به خوبی توانسته بود به این کنسرت جلوه بیشتری بدهد.
از نکات قابل توجه کنسرت های پاپ در فضای جشنواره ، نگرانی مخاطب از خوانندگان و گروه نوازندگان است که به دلیل ملاحظات جشنواره نتوانند آنچنان که باید و شاید مخاطب را راضی از سالن ببرند. نکته ای که امیر عباس گلاب نیز در اجرایش به آن اشاره کرد.
از نقاط ضعف این اجرا و اجرایی از این دست ، پخش کلیپ هایی از خواننده در پس زمینه صحنه است که با ایجاد دوگانگی حسی ، تمرکز مخاطب را بر اجرا تحت الشعاع قرار می دهد.
قطعه پایانی این کنسرت ، ترانه بانوجان بود که با همخوانی و همصدایی مخاطبین اجرا گردید.
در دومین کنسرت این شب ، گروه ماکان بند به روی صحنه رفت. در همان ابتدا و در تصویر پس زمینه ، شهری مدرن و تمام فلزی را نشان می دهد . تصویری که معرف سبک متال است. البته تنظیم قطعات ، سازبندی و حضور پررنگ ترومپت و گیتار برقی و از همه مهم تر درامز می تواند این فرضیه را قوت ببخشد که گروه ماکام بند یک گروه متال است و یا دارد به این سمت حرکت می کند.
از نکات قابل توجه کنسرت این گروه ، حرکات هماهنگ خوانندگان و نوازندگان بود که گهگاهی تنوع قابل توجهی به اجرا می بخشید. همچنین از قطعات زیبای این اجرا، ترانه ناخدا بود که توانست تنظیم و اجرای متفاوتی را از گروه ماکان بند ارائه نماید. البته پخش کلیپ زیبای پس زمینه، تأثیرگذاری این ترانه را دوچندان نمود.
از نقاط ضعف این کنسرت علاوه بر مشکل فنی در ساز درامز که در چند نوبت منجر به توقف اجرا شد، می توان به عدم توازن حسی اجرای دو خواننده گروه رهام هادیان و امیر مقاره اشاره کرد. به نحوی که امیر مقاره از انرژی بیشتری در اجرا نسبت به رهام هادیان برخوردار بود و به نوعی مدیریت اجرا را نیز بر عهده داشت.
در مجموع باید گفت از آن جایی که جشنواره موسیقی فجر و انتخاب آثار، تعیین کننده سیاست هنری وزارت فرهنگ و ارشاد در سال 99 است، اجرای موسیقی پاپ در جشنواره آن هم در این حد، منجر به حاشیه رفتن آثار فاخر موسیقی است. چراکه موسیقی پاپ جایگاه خود را در موسیقی دارد و نیازمند حمایت دولتی نیست. اما جشنواره باید برآیند موسیقی فاخر و طراز باشد و از آن حمایت نماید.
مرتضی گازرانی 28 بهمن 98