عاشورا؛ مدرسه‌ای برای بیداری وجدان انسان

در دهمین روز از ماه محرم، تاریخ نه تنها واقعه‌ای را ثبت کرد، بلکه حقیقتی جاودانه را فریاد زد؛ حقیقتی از جنس ایستادگی، ایمان و عشق. عاشورا روزی است که انسان در برابر ظلم قد علم کرد و با نثار جان، راه آزادی و آزادگی را تا ابد روشن ساخت.

کربلا، سرزمینی کوچک و در عین حال بی‌کران در دل تاریخ و دل‌های انسان‌هاست؛ جایی که حسین بن علی (ع)، با نگاهی آرام و قلبی مطمئن، به استقبال شهادت رفت؛ نه برای مرگ، بلکه برای زنده نگاه‌داشتن حقیقت. او آمد تا به همگان یادآور شود که سکوت در برابر ظلم، به معنای مرگ تدریجی انسانیت است.

در عاشورا، شمشیرها بران بودند اما دل‌ها بران‌تر. یاران وفادار حسین (ع) با لب‌های تشنه و دل‌هایی سرشار از ایمان، به میدان آمدند. هر ضربه‌ای که بر پیکرشان نشست، فریادی برای بیداری نسل‌ها بود و هر قطره خونی که بر خاک ریخت، جوهری شد برای نگاشتن تاریخ آزادگی.

زینب کبری (س)، بانویی استوار و بزرگ، نه تنها شاهد آن مصیبت عظیم بود، بلکه به روایتگر جاودانه‌ی آن تبدیل شد. صدای زینب، پژواک صدای همه زنانی است که در تاریکی‌ها، چراغ حقیقت را روشن نگاه داشته‌اند.

عاشورا، مدرسه‌ای است که هر سال، دل‌ها را به کلاس درس دعوت می‌کند. این درس‌ها نه در کتاب‌ها، بلکه در اشک‌ها، ناله‌ها و زمزمه‌هایی چون «لبیک یا حسین» معنا می‌یابند. این روز تنها برای عزاداری نیست، بلکه فرصتی برای بیداری وجدان انسان است.

و ما، هر سال با دل‌هایی سیاه‌پوش و گام‌هایی لبریز از اندوه و امید، دوباره به کربلا می‌رویم؛ نه با پا، بلکه با دل. چرا که عاشورا مقصد نیست، مسیر است؛ مسیری که هر انسان آزاده‌ای برای درک معنای واقعی انسان بودن، باید از آن عبور کند.