فریاد انسانیت در غزه، وقتی که جنایت روایت روزمره می‌شود

غزه امروز نه فقط جغرافیایی تحت محاصره، بلکه یک آزمایش‌گاه جهانی برای سنجش مرزهای انسانیت و قدرت واکنش‌ جامعه بین‌المللی است. از آغاز دور جدید حملات نظامی رژیم صهیونیستی، هزاران تن از شهروندان بی‌دفاع فلسطینی کشته و زخمی شده‌اند، شمار زیادی از آنان کودک، زن و سالخورده‌اند؛ ویرانی گسترده خانه‌ها، مراکز درمانی و تأسیسات زیربنایی، غزه را به شهری در آستانه فروپاشی انسانی بدل کرده است.

با این حال، آنچه در میانه این ویرانی هولناک برجسته‌تر می‌شود، نه فقط جنایات روزانه اسرائیل، بلکه بی‌عملی ساختارهای بین‌المللی‌ای است که سال‌ها مدعی دفاع از حقوق بشر بوده‌اند. شورای امنیت، سازمان ملل، کمیساریای عالی حقوق بشر، و ده‌ها نهاد دیگر، در برابر این حجم از تخریب و کشتار، به بیانیه‌هایی بسنده کرده‌اند که نه جان نجات می‌دهد و نه جنایتی را متوقف می‌سازد.

نکته تلخ‌تر آنجاست که این بار نیز همان روایت آشنا تکرار می‌شود: رسانه‌های جریان غالب، با استانداردهای دوگانه، کشتار جمعی را در پوشش واژه‌هایی چون «دفاع از خود» تلطیف می‌کنند. در حالی‌که تصاویر واقعی، بدن بی‌جان کودکان را در خرابه‌ها نشان می‌دهد، روایت رسانه‌ای غرب، چنان روایت می‌کند که گویی قربانی و جلاد، جای خود را عوض کرده‌اند.

از منظر حقوق بین‌الملل، آنچه در غزه رخ می‌دهد، مصداق بارز جنایت جنگی و جنایت علیه بشریت است. حمله عامدانه به مراکز درمانی، قطع برق و آب، محاصره غذایی و دارویی، استفاده از تسلیحات ممنوعه و هدف گرفتن غیرنظامیان، بر اساس معاهدات ژنو، به‌ویژه کنوانسیون چهارم، جرایمی مستوجب تعقیب در دادگاه‌های بین‌المللی است. اما تاکنون، نه تنها روندی برای محاکمه آغاز نشده، بلکه حتی اراده‌ای برای توقف فوری خشونت‌ها نیز به چشم نمی‌خورد.

بیش از هر زمان دیگری، غزه یادآور این واقعیت تلخ است که نظم بین‌المللی موجود، در برابر قربانیان بی‌قدرت، کارکردی ندارد. عدالت در چنین ساختاری، بیش از آن‌که بر پایه اصول انسانی استوار باشد، تابع معادلات قدرت است. به همین دلیل است که حتی پس از ده‌ها قطعنامه و محکومیت، کشتار همچنان ادامه دارد و اشغال‌گر، بدون هراس از پاسخگویی، جنایت می‌آفریند.

در چنین شرایطی، صدای حمایت ملت‌ها، به‌ویژه جوامع مدنی، رسانه‌های مستقل، و جنبش‌های دانشجویی، بیش از همیشه اهمیت دارد. آنچه در غزه می‌گذرد، نه یک بحران منطقه‌ای، بلکه یک فاجعه جهانی‌ است که همه ما در قبال آن مسئولیم. تاریخ از ما خواهد پرسید: در زمانی که انسانیت در غزه فریاد می‌زد، ما کجا بودیم و چه کردیم؟